15 april 2004

Lieve vrienden,

Waar ik trouwens wel behoorlijk van schok is dat het fout kan gaan. Ja, natuurlijk aan elke operatie zitten risico's, maar zijn die bij de operaties die jij gaat ondergaan groter dan bij anderen?

Nee hoor, wees gerust! Ik doelde puur op de risico's die elke operatie heeft. Bij mijn weten hebben de operaties bij transen geen grotere risico's dan andere operaties.

Ik vroeg me af of het mannelijke uiterlijk dat ik vind dat je nu al hebt, of dat iets is wat ik er gewoon in wil zien of dat het echt zo is. Maar ik heb even [2 foto's van vorig jaar juni bekeken], en het is echt een flinke verandering. Zie ik daar nog een jongensachtig meisje, nu zie ik toch echt een jongen (ik zou je schatten op een man van een jaar of 25 als ik je niet zou kennen).

Wauw! Gaaf! *blij*  :-)

Het is wel maf, maar ik merk dat dit soort opmerkingen mij heel veel doen! Ik ben natuurlijk zo met het proces bezig, en ik merk in mijn hoofd al zo'n groot verschil dat het moeilijk is om te moeten vaststellen dat mijn lichaam nog niets veranderd is. De afstand tussen mijn hoofd (dat richting jongen holt) en mijn lichaam (dat pas gaat veranderen met de testo) wordt dagelijks groter, en dus vervelender.
Ik merk ook dat het voor mijn omgeving lastig is om me als een jongen te zien. Veel mensen (m.n. mijn huisgenoten en collega's) denken dat het pas echt begint als ik met de testo begin. Wat aan de ene kant natuurlijk wel waar is, maar aan de andere kant ook te kort door de bocht. Positieve uitzondering zijn een aantal van jullie, die me al heel snel "hij" gingen noemen. Heel fijn is dat!

Het zal wel een hele tijd -misschien zelfs jaren- duren voordat je het aan iedereen hebt kunnen uitleggen. Word je er niet moe van bij die gedachte, of valt dat mee?

Ach, ja en nee. Ja, ik zal nog heel vaak hetzelfde verhaal moeten vertellen aan allerlei mensen. Die dan soms ook vinden dat ze meteen allerlei heel persoonlijke vragen mogen stellen ("Krijg je dan ook een piemel?" "Kun je dan ook nog klaarkomen?" etc.) Maar ik verwacht ook nee, want ik merk nu al dat het antwoorden automatischer en afstandelijker wordt dan in het begin. Ik heb inmiddels al een kort ratel-verhaal dat ik kan afdraaien ter uitleg aan mensen.
En verder vertrouw ik op de tam-tam. De wereld is soms klein, heel klein. Dus ik verwacht dat als ik het aan een paar mensen vertel, dat het vanzelf wordt doorverteld. Dat hoef ik zelf echt niet te doen! :-S  (Hopelijk zal er een aantal mensen zijn dat dat tam-tam verhaal bij mij komt checken, hoewel ik dat niet heel erg verwacht, eerlijk gezegd).

Ben je niet bang om een onomkeerbare weg in te slaan? Want die operaties zijn onomkeerbaar en als je daaraan begint, dan kun je dus nooit meer terug.

Het grappige is dat ik al lang een weg ben ingeslagen die onomkeerbaar is! De dingen die in mijn hoofd zijn veranderd en op zijn plaats zijn gevallen, hebben er al lang voor gezorgd dat ik niet meer terug kan. Ik zal nooit meer terug kunnen naar het leven dat ik had, want ik ben niet meer dezelfde persoon als ik was. Het is alleen voor de meeste mensen nog niet zichtbaar, en daardoor denkt iedereen dat de grootste stap nog moet komen. Voor jullie is dat misschien waar. Maar voor mij niet, want mijn grootste stap ligt al lang achter me.

Heb je er trouwens al over nagedacht of je in de toekomst je trans-zijn wel of niet gaat vermelden op je website?

Hihi, dat is een goeie vraag! Ja, ik heb er wel over nagedacht en nee, ik heb er nog geen besluit over genomen. Voorlopig doe ik dat nog niet, maar op het moment dat ik voor de buitenwereld om ga misschien wel. Ik weet het nog niet.

Stel nou dat je ouders je nieuwe naam niet mooi vinden, dan hoef je je toch niet verplicht te voelen om het voor hun te veranderen?? Het gaat erom of jij zelf tevreden bent met je naam.

Helemaal eens! Maar ten eerste vind ik de mening van mijn ouders wel echt belangrijk (maar tegelijkertijd slechts tot op zekere hoogte: als ik H. heel erg mooi had gevonden, was ik echt niet zomaar omgegaan). Maar ten tweede heb ik de laatste maand zelf ook moeite met "H.". Het voelt niet meer voldoende als mijzelf, zoals in het begin. Dus ik was zelf ook al aan het denken over deze naam en een mogelijke nieuwe naam. Mijn moeder heeft zich inmiddels al uitgesproken, maar mijn vader nog niet. Ik hoop van hem vandaag of morgen iets te horen, dus jullie kunnen dit weekend nog een mailtje met mijn nieuwe naam verwachten! (Kleine H. krijgt eindelijk zijn Grote Mensen Naam! :-) )

Ik las veel feiten in je laatste mail, en maar weinig over hoe je je voelt. Dat vond ik jammer.

Tja, de toon en de inhoud van mijn mailtjes zal per keer wisselen. Soms wat meer feiten, soms wat meer gevoel. Ik probeer steeds 1 of 2 weken na een mailtje een vervolgmailtje te sturen met antwoord op jullie vragen en opmerkingen. (Hoewel het erop lijkt dat jullie steeds minder te vragen hebben, dus het wordt steeds vaker een soort tussentijdse update i.p.v. antwoord op vragen.) Maar blijf vooral dingen vragen, als je informatie mist of dingen wilt weten! Dan kan ik daar weer op reageren.

Dan zal ik nu ook meteen iets zeggen over hoe ik me voel. Op dit moment heb ik best moeite met het feit dat mijn groene licht nog zeker 3 maanden op zich laat wachten. De meeste transen die ik ken (van de mailinglijst of van de homogroep) zijn aan de testo begonnen en ik nog (lang) niet. Dat steekt!
Verder wordt het buiten warmer en hebben mensen dus minder kleren aan. Dat is ook moeilijk, want overal zie ik jongens en mannen met mooie lichamen. En ze hebben zelf niet half door hoe gezegend ze zijn met het juiste lichaam! Mijn huisgenoten bijv. hebben totaal niet door hoe jaloers ik ben op de jongens in huis, en hoe pijn het soms doet om ze alleen al te zien. Laat staan als ik zie hoe vanzelfsprekend het voor hen allemaal is. Het voelt alsof ik elke dag een gevecht moet leveren om een minimum aan rechten te verwerven. Het lijkt erop dat het maximaal haalbare in huis is dat ze me -overigens hartstikke goedbedoelend- toeroepen dat ik dat straks ook heb of kan. Dat maakt me verdrietig, want het laat zien hoe lang de weg nog is. Ik moet nog zoveel geduld hebben!

Ik heb een boekje dat ik graag aan jullie wil laten lezen. Het heet "Ontsnapt aan een onmogelijk lichaam" en is geschreven door een jongen, die is geboren als een meisje (ook een VM dus). Hij heeft kort en fragmentarisch beschreven hoe hij zijn leven en zijn proces heeft ervaren. Ik vind er veel herkenbare dingen in, en ik hoop dat het jullie meer inzicht in mij en mijn gevoelens kan geven. Een aantal van jullie hebben het al gelezen, maar nog niet iedereen. Het is niet dik: je leest het in ongeveer een uur. Als je het wil lezen, laat het even weten en dan kun je het een tijdje lenen.

Tot zover voor deze keer!

Groetjes,
H.