Vrijdag 31 mei ben ik weer bij de psycholoog geweest van Stepwork voor een gesprek.

We hebben gesproken over de aankomende operatie die nu veel onzekerheid geeft omdat ik niet weet wanneer deze gaat plaatsvinden.
Ik merkte dat dit onderwerp heel gevoelig ligt en emotioneel zwaar is om over te praten. Het zit mij erg dwars dat ik nu niet weet waar ik aan toe ben (ook niet een klein beetje weet waar ik aan toe ben).

Dit alles maakt me boos en verdrietig.

Vandaag wordt dit nog eens bevestigd door de hoge temperaturen buiten waardoor ik niet buiten kom. Ik zit in mijn binder weg te branden terwijl ik eigenlijk naar buiten wil, maar mij daar niet fijn bij voel op dit moment.

Daarnaast heb ik het met mijn psycholoog gehad over wat ik ga doen zodra het VUmc mijn behandeling heeft overgenomen en ik daar verder ga met mijn transitie-traject.
Daarnaast ben ik in afwachting van een behandeling in een instelling waar ik hopelijk psychomotorische therapie ga krijgen.

Als bovenstaand geregeld is, zullen mijn gesprekken bij Stepwork waarschijnlijk stoppen omdat ik anders het overzicht kwijt raak door alle hulpverleners die ik om mij heen heb.

Ik heb er nu al een beetje moeite mee om zoveel verschillende hulpverleners te hebben voor verschillende vlakken in mijn leven.

Nu is het roeien met de riemen die er zijn.