Mijn laatste operatie: de oortjes/flapjes die verwijderd worden
door JochemWat er aan vooraf ging
Het is alweer zeven jaar geleden dat mijn borsten werden verwijderd en ik mijn felbegeerde mannenborstkas (terug) kreeg. De hele operatie duurde destijds 3,5 uur. Als zeventienjarige had ik namelijk al een borstverkleining gehad en daar 103 littekens aan over gehouden. Na mijn zwangerschap waren ze weer gaan groeien. Uiteindelijk ben ik in totaal 3 kilo tiet kwijt. Misschien kun je je voorstellen hoe ik me jarenlang in een soort van harnas heb gevoeld, een man met zoveel borst...
Wat zijn oortjes?
Maar goed die fase ligt achter me. Ik ben trots op mijn mannenborst maar zat nog altijd met oortjes. Die oortjes zaten aan de zijkant van mijn borstkas. Als een soort stuk overblijfsels omdat mijn borsten te groot waren om in een keer helemaal te verwijderen. Net als met een heel groot gordijn, wanneer je dat open doet, heb je in de hoek ook een soort prop, die krijg je niet platter. Het is in feite nog wat extra huid en vetweefsel dat achter is gebleven.<br>
Naast mijn baan en de zorg voor mijn twee kinderen waren er altijd andere prioriteiten waardoor het er niet van kwam om deze operatie te laten doen.<br>
Vorig jaar sprak ik met mezelf af, dat ik het dit jaar ging laten doen.
De voorbereidingen, met de arts
En ik bedacht me, het zou toch simpeler moeten kunnen dan weer op zo'n lange wachtlijst en weer naar Amsterdam. Ik koos het ziekenhuis bij mij om de hoek waar een plastisch chirurg werkt die gespecialiseerd is in borstreconstructies. In dit geval borstverkleiningen, vergrotingen en borstreconstructies na borstkanker. Dat is de arts die ik moet hebben, veel verstand van borsten, littekens en dat soort zaken.
In hun systeem stond ik nog als mevrouw, maar dat was zo veranderd. Op een zonnige middag was ik na een half uur wachten aan de buurt. Ik besloot open kaart te spelen.
Het leven zat me mee! Ze begreep me volkomen, legde uit hoe ze het aan zou pakken, en deed zelfs een suggestie hoe ze mijn andere littekens kon verfraaien. Geen rare vragen, nada, niks!
Het kon over een aantal weken al en bovendien poliklinisch. "Nu de prijs nog," zo vroeg ik me af. Ik had mijn vakantiegeld hiervoor al gereserveerd.
Nee, gewoon in de basisverzekering, godzijdank. De 1e borstoperatie kostte me handenvol geld; al mijn spaargeld en sponsering van mijn ouders maakte dat ik de natuur eindelijk een handje kon helpen. Ik had zelfs een advocaat ingeschakeld om mijn ziektekostenverzekeraar te overtuigen, maar zij bleven het niet vergoeden! (Noot voor de lezer: ik wilde me niet in het keurslijf van het protocol FtM laten persen.)
De operatie
De hele dag door ben ik al zenuwachtig, de rust wil maar niet komen. Ik wandel naar het ziekenhuis, en kan vrijwel meteen doorlopen naar de behandelkamer. Daar word ik opgewacht door twee verpleegkundigen en mijn arts.
Ik hoef slechts mijn bovenkleding uit te doen en kan zelfs met schoenen aan plaatsnemen op de behandeltafel. In de spiegel zie ik hoe er ook deze keer weer een mooie tekening met merkstift op mijn lijf is gemaakt.
Een grote plakker wordt er op mijn buik geplaatst. Later blijkt dat dit "de aarde" is. Omdat mijn bloedvaten dichtgeschroeid worden, wordt er met stroom gewerkt en dan heb je aarde nodig om deze stroom weer af te voeren.
Iedereen is vriendelijk en ik word op mijn gemak gesteld. De eerste spuit met verdovingsvloeistof valt me zwaar. Het brandt van binnen in mijn huid. De zuster geeft haar hand. "Knijp er maar in," zegt ze...
Ze vragen naar mijn kinderen; altijd een onderwerp dat goed afleidt. We praten over het ziekenhuis en hoe ik bij hen terecht ben gekomen; ondertussen snijdt de chirurg me open en haalt het vetweefsel en teveel aan huid weg.
Het stinkt. Wat blijkt: de verpleegkundige was de "stofzuiger" vergeten aan te zetten. Ik kijk in de tl-verlichting en flarden van de vorige operatie komen naar boven. Daar had ik een ruggenprik en was wakker, maar werd gelukkig afgeleid door een geleende MP3-speler. Het gesprek gaat verder over het ziekenhuis als werkgever. <br>
De linkerkant is sneller klaar. Precies een half uur is ze bezig geweest. Ik herinner me nog vooral dat ze zo subtiel me alle ruimte geeft om me zelf te laten beslissen, over wat, nu, mijn lijf is.
De zuster vergistte zich bijna in zij, dat steekt me dan toch weer op zo'n moment.
Drie weken rustig aan doen, niet teveel bukken en strekken en rekken, anders de scheurt de hele boel open. En controle over 2 weken en een over 2 maanden.
We nemen afscheid en ik wacht op buurvrouw I. die me met de auto op komt halen. Ik ben moe.
Thuiskomst
Vandaag hoef ik niets. Ik had al eten klaar dat ik slechts hoef op te warmen.
De eerste dag
Vannacht werd ik wakker van de pijn. Paracetamol bood uitkomst. Hoewel ik uit kon slapen, werd ik wakker van de boor van de bovenburen. Ze zijn mijn flat aan het renoveren. Toch blijf ik redelijk rustig, jaren terug kon ik me veel meer opwinden over dit soort zaken. Met de jaren lukt het me beter om zaken gewoon over me heen te laten komen.
Ik ga wandelen en voel me goed. Bij de supermarkt las ik even een pauze in en weer buiten beland ik in een hoosbui. Hier had ik niet op gerekend. De weg terug is eigenlijk te vermoeiend.
Iedere keer opnieuw ga ik te hard van stapel en wil ik te snel genezen.
Buurvrouw H. komt mijn groente- en fruitpakket brengen. Buurvrouw L. zet mijn vuiliszak buiten.
Dat heb ik wel geleerd de afgelopen jaren: hulp vragen en het goed organiseren. De huishoudelijke taken verdelen over zoveel mogelijk mensen, dan wil iedereen eigenlijk wil iets voor je doen en wordt het voor niemand te zwaar. Aan het einde van de dag voel ik ook mijn bovenarmen, alsof het "gif" dat in me is gespoten langzaam naar mijn armen en schouders gaat.
De tweede dag
Vanochtend werd ik wakker zonder pijn. Heerlijk!
Na het ochtendritueel en het vertrek van mijn dochter naar school, schieten de tranen me in de ogen. Opeens vraag ik me af, wat doe ik mezelf aan? Dit arme lijf van me, wat heeft het te verduren. Zo gezond en er dan toch in moeten snijden, branden, verminken volgens sommigen. Ik bid voor mijn lijf, dat ik echt niet anders kon. Ik moet denken aan een uitspraak op de mannengroep." Soms moet je de natuur een handje helpen om erger te voorkomen". Ja, zo is het.
Met mezelf sprak ik af om na de operatie trots op mezelf te zijn, trots als transman en trots op mijn littekens. Ja, dat ben ik zeker, maar mijn kwetsbare kant is er ook.<br>
Ik was het weer even vergeten hoe het is om patiënt te zijn, niet te kunnen werken, en voor veel zaken hulp te vragen.
Langzaam wordt ook duidelijk dat ik niet naar het schooloptreden van mijn pleegdochter zal kunnen gaan. Autorijden zie ik nog niet zitten. Een gesprekje met de buurvrouw van 5 minuten maakt me al moe, laat staan 15 km rijden, een oudergesprek, het optreden van veel kinderen en kijken in de klas. Het is maar een keer per jaar, ze heeft een lied ingestudeerd. Mijn hart weent. Ik voel me geen slechte vader, maar ik had er gewoon bij moeten zijn! Alle alternatieven van mensen die voor mij in de plaats zouden kunnen gaan, vallen af.
Buurvrouw E. had ik gevraagd om me te chauffeuren. Ze kan niet. Ze stelt voor om een taxi te nemen en wanneer het te duur is, wil ze mee betalen.<br>
Ik voel me een rijk man.
De derde dag
Vandaag, ben ik vooral moe. Met moeite kom ik uit bed en maak ik het ontbijt en lunchpakket voor mijn oudste. Mijn tranen kan ik nog net bedwingen wanneer ik haar vanuit het raam uitzwaai. Gelukkig kan ze al zelf naar school fietsen.
Ik besluit dat zelfs met de taxi naar haar school voor het optreden teveel voor me is. Ik kruip terug in bed.
Ik slaap veel. Om 14:00 kom ik uit bed en was mijzelf. Morgen zal mijn onderbuurvrouw me wassen. Mijn haren moeten dringend een wasbeurt hebben.
Ik heb hoofdpijn. Zou het mijn gemis aan testo zijn. Mijn gel ben ik vergeten op te smeren.
De oudste blijft bij een vriendinnetje spelen, fijn...
Veel televisie en op de bank hangen vandaag.
Buurvrouw L. komt de bestelling voor het eten opnemen. Buurvrouw E. komt even binnen voor een praatje. Langzaam komt ook de blijschap naar boven: mijn laatste operatie! Na zeven jaar is mijn huis klaar. Ik hoef niet meer geopereerd te worden en nog belangrijker: mijn lijf klopt. Eindelijk...
De vierde dag
Het water klettert over me heen. Heerlijk, weer lekker douchen. In mijn zwembroek en met hulp van buurvrouw P, worden mijn haren gewassen. Ik wil mijn littekens de tijd geven om te helen, niet zoveel jaar wachten om vervolgens een groot rood litteken te krijgen. Ik voel me als een mooie schone.
De "grote pleisters" blijven goed zitten. Toch voelt het natuurlijk wat ongemakkelijk, een buurvrouw die je doucht. Je maakt wat mee als transgender, en mijn buurvrouwen ook.
Het is zoeken waar mijn grens ligt. Teveel doen, dan trekken mijn littekens maar tegelijkertijd wil ik wel in beweging blijven om conditioneel niet teveel achteruit te gaan.<br>
De rest van de dag begint mijn wond steeds meer te jeuken. Een goed teken. Dan is het aan het genezen!
Vlak voor het naar bed gaan kan ik mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen. Ik haal de "grote gazen" eraf. Wow, dat ziet er goed uit. Onder de "doorzichtige pleisters" zie ik donker bloed maar geen opeenhoping, korsten of anderszins. Ook een soort van blauwe plekken maar die trekken vanzelf weer weg. Ik ben tevreden.
De vijfde dag
De eerste keer weer fietsen, wel nog in de eerste versnelling maar dat gaat ook. Op de dubbele standaard trekken lukt niet, de deur van de schuur openen valt me ook zwaar maar ook dit gaat weer. Het schudden op de fiets valt me mee. Mijn uithoudingsvermogen is ook nog niet wat is het, maar er is weer een nieuw begin.
De zesde dag
De jeuk gaat door, vanochtend besluit ik de pleisters eraf te halen. Ik word helemaal blij van het resultaat! Jippie, helemaal goed. Links loopt het helemaal mooi door, rechts iets met een bocht omhoog, maar de hobbels en oortjes zijn echt weg. Operatie geslaagd!
De eerste week
Er is alweer een week voorbij dat ik werd geopereerd. Mijn littekens trekken en verder zit ik fysiek in in de lift. Koken gaat alweer, evenals wandelen en fietsen op een heel rustig tempo.
Ik zie ook langzaam weer uit naar mensen om me heen, het wordt wat eenzaam zo in huis de hele dag.
Van de week werd ik me ook weer bewust van mijn manier van lopen. Na de 1e operatie viel ik letterlijk om, zo verstoord was mijn evenwicht. Iemand leerde me om naar de horizon te kijken in plaats van naar de grond. Dat hoefde niet meer, ik kan er zijn.
Mijn hele zijn bepaalde dus ook mijn lichaamshouding. Nu ik weer een fase verder ben, let ik op mijn schouders, die ik sinds de komst van de bosten zo naar binnen heb getrokken om zo min mogelijk op te vallen en ze te beschermen. Nu hoeft dat niet meer, maar mijn schouders zijn na die jaren in deze stand blijven staan.
Ik begin mij steeds trotser te voelen als transman, dat wil ik ook graag uitstralen. Wanneer ik nu zit of loop, probeer ik me bewust te zijn van mijn houding en specifiek om mijn schouders te rechten. Dat maakt me kwetsbaar en trots. Trots om wie ik ben!
De tweede week
Iedere avond bekijk ik mezelf in de spiegel. Het is mooi om te zien dat er iedere dag een verbetering te zien is. Minder rood, minder korstjes, langzaam groeit de wond dicht.
Wanneer ik teveel doe trekken mijn littekens en voel ik steken.
Zo wil ik in mijn enthousiasme nog wel eens te ver fietsen. Zo maak ik mijn eigen re-integratieplan om terug te keren naar mijn werk. Een van de onderdelen is om zelf weer naar het werk te fietsen, wat zo'n 3,5 km is. Dus oefenen dan maar, maar er is te veel wind en ik word overvallen door mijn moeheid. Gelukkig heb ik zo mijn adresjes waar ik onderweg kan uitpuffen.
Wat betreft thuiszorghulp heb ik bij deze operatie de beste hulp die er is. Mijn eigen dochter. Wat een meevaller, voor ieder klusje dat ze doet krijgt ze 0,10 eurocent. Ze heeft haar zakgeld de afgelopen week verdrievoudigd en vraagt zelf om klusjes. Beter kan je het niet treffen. Van planten water geven tot boodschappen doen, en zelfs de was op willen hangen.
Leuk ook om te zien dat zo'n operatie haar ook helpt om een nieuwe fase in te gaan. Mee fietsen naar school in ons hoog bekende tempo lukt me nog niet. Maar sinds twee dagen komt een vriendinnetje haar ophalen. Wat een mooi overgangsmoment om voortaan zelfstandig naar school te fietsen. Waar de gevolgen van een operatie al niet toe kunnen leiden.
Zelf koken gaat alweer, toch vallen de zware pannen me tegen. Het trekt onder mijn oksels wanneer ik het hete water afgiet. En mijn energieniveau is beslist nog niet wat het geweest is. Ondanks de plaatselijke verdoving heeft mijn lijf echt tijd nodig om te herstellen. En ik mentaal gezien ook. Het zijn niet alleen de littekens. Van binnen voel ik een lichte blijschap dat het echt voorbij is nu.
Een soort van evaluatie maakt zich meester over mij. Alle stappen die ik gezet heb om te komen waar ik nu ben. Van het 'hij' genoemd willen worden als verjaardagscadeau, naar de borstoperatie. Vervolgens op verzoek van mijn dochter haar vader geworden en mijn naam veranderd. Toen de juridische naamswijziging, gevolgd door het pleegvaderschap. Ik dacht klaar te zijn.
Maar jaren later kwam er toch ook het verlangen naar een mannelijker zijn. Het gebruik van hormonen. En later drong mijn lijf aan op het verwijderen van mijn baarmoeder, hoewel die wens er nooit was, maar zoveel vrouwelijk en mannelijk hormoon dat ging niet samen. Vervolgens het juridisch man worden, naar het wijzigen van mijn diploma's, en dat is nog niet klaar. En dan nu mijn laatste operatie, althans zoals ik er nu over denk.
Is dit dan de man die ik werkelijk ben?
Voor het gemak heb ik alle sociale aspecten maar even achterwege gelaten terwijl dat juist de moeilijkste stappen zijn. Daar zou ik een boek over kunnen schrijven.
De derde week
Deze week de controle, ook al weet ik dat het goed is, toch is het een beetje spannend. De assistente kijkt naar me en ik lig met een ontbloot bovenlijf op de onderzoekstafel. Ik schrik wanneer de oplosbare hechtingen toch niet overal goed oplossen en ze er aan trekt. Ze dacht, hij breekt wel af, maar deed het niet. Vervolgens knipte ze er een stukje af.
De rest van de week irriteert het uitsteekseltje aan de rechterkant en ziet het wat rood en is er opnieuw een korstje. Wat doorzichtig tape erop helpt.
Verder valt de week me tegen. Ik wil eigenlijk weer alles doen en dat lukt nog niet. Zo levert een middagje winkelen met de meiden me een aparte ervaring op. Uitgeput moet ik gaan liggen op een bankje in het park; ik kan echt niet meer verder, zo moe. Wanneer de jongste me over de haren strijkt, komt er iemand naar ons toe, of er iets mis is...
Fijn dat er mensen zijn die zich om je bekommeren. Ik besluit maar weer rechtop te gaan zitten.
De eerste werkdag begin ik voor een paar uurtjes. En ook al weet ik het, toch valt het tegen. Ik dacht mentaal echt oké te zijn, maar het blijkt dat mijn geheugen en concentratievermogen toch lichtelijk is aangetast. Wanneer ik mails naar verkeerde collega's stuur, met de verkeerde koffie aan kom zetten, bijna van mijn stoel val omdat ik niet goed ga zitten. Mmm, misschien moet ik me beperken tot gewoon aanwezig zijn, dat is al lastig genoeg.
De fietsvakantie over een paar weken, besluit ik af te zeggen. Dat was echt het beste besluit deze week!
De vierde week
Zo lang ik me vooral beperk tot mijn werk en in om het huis bezig zijn, gaat het goed. Zelfs 's avonds wandelen in het park lukt dan nog.
Mijn uren op het werk breid ik uit tot 14:30 's middags. Het is wel prettig om de opbouw te zien. Verder een lastig gesprek met de directeur. Mijn transgender-zijn is aanleiding tot mijn vermoedelijke ontslag. Dat wordt natuurlijk niet hardop gezegd. Maar de discriminatie heeft al een aardige geschiedenis. Soms gaat het mis en meestal goed. Ze zegt me dat het mijn keus is om transgender te zijn, gelukkig ben ik zo alert om terug te geven dat het net zo'n keuze is als kanker krijgen... Alsof je daar voor kiest, nou ja zeg.
Ik voel me de 1e vrouwelijke bouwvakker op mijn werk, of de 1e zwarte medewerker in een wit bedrijf. Wat jammer dat er vaak voor gekozen wordt om de schuld bij die eenling neer te leggen. Er valt nog veel pionierswerk te doen.
Herstellende van de zoveelste operatie en ondertussen in een ontslagprocedure zitten... Ik ken betere combinaties.
Desondanks, mijn grens is bereikt! Ik accepteer dit echt niet.
Morgen vakantie!
De vijfde, zesde, zevende en achtste week
De eerste week van mijn vakantie ga ik heerlijk zonder kinderen weg. Er worden boodschappen gedaan, er wordt gekookt... De mannenweek is me in een woord GEWELDIG bevallen. Er is veel geheeld...
Twee weken daarna ga ik met de kinderen. Dit was de beste vakantie met de kinderen ooit. Een luxe huurtent, met koelkast, gasfornuis, zelfs bedden in de tent. Op de camping is er ook kinderanimatie. Ja, zo wordt pappa wel beter. Ik durf ook met blote borstkas kort in de zon te zitten. Ik weet nog van de vorige operatie, rustig aan met de zon want het is als een babyhuidje!
Met de huurfiets door de duinen, heerlijk... Het leven lacht me toe.
De laatste week vakantie voor ik weer aan het werk moet. Ik fiets veel, mijn conditie wil ik graag weer uitbreiden. Te hard, te onvoorzichtig, met iedereen bezig behalve mezelf. Met een grote smak beland ik op de grond, pijn, bloed, schrik...
Na een avondje in het ziekenhuis, waarin ik onderuit ga van de pijn, is duidelijk dat mijn elleboog zwaar gekneusd is, en mijn knieën geschaafd. Het had erger gekund. <br>
Wederom schakel ik mijn buurvrouwennetwerk in. Wat een schatten zijn het toch. Er wordt door buren en vrienden voor me gekookt, was opgehangen, overhemden gestreken, boodschappen gedaan, vuilnis buiten gezet en zelfs gepoetst!
Met mitella om naar het werk. Het is mijn rechterhand, veel werk kan ik niet verzetten...
Het valt me op hoe snel ik me neerleg bij de situatie dat ie is zoals die is. Dat scheelt veel energie. Hulp vragen is geen probleem, daar ben ik echt handig in geworden de afgelopen jaren.
Dochterlief wordt het nu teveel en wordt ziek.
Twee maanden na de operatie
Zojuist ben ik op controle geweest. Het ziet er goed uit. Twee kleine sneetjes die goed hersteld zijn. Twee hele kleine puntjes blijven over. De chirurg legt me uit dat dit komt door de hechtingen die daar samen komen. Het advies is: Even aanzien; na 3/4 jaar kan ik eventueel nog terugkomen voor een 5 minuten durende ingreep om deze puntjes weg te laten halen.
Wat een superarts, zij snapt hoe belangrijk het kan zijn. Maar voor nu denk ik: "Even geen gesnij meer in mijn lijf".
Ik kijk in de spiegel en zie een jonge Adonis, met een buikje, staan. Dit is de man die ik ben. Zo is het goed. Ik ben goed zoals ik ben!
P.s. Ook op zoek na een goede en begripvolle plastisch chirurg? Bij Stichting Transman zijn de gegevens van deze arts bekend.
Anoniem, september 2011
Reactie toevoegen