9 februari 2005

Lieve vrienden,

Al weken wil ik jullie een update sturen, maar nu gaat het er dan eindelijk van komen! :-)  We zijn een heel eind verder sinds mijn laatste mailtje uit september, en er is ook weer veel gebeurd. Dus hoogste tijd voor een update.

Begin november moest ik terug naar het VU. Daar heb ik weer bloed laten prikken, zodat ze mijn bloedwaarden (o.a. testo-waarden) konden bepalen om te kijken of alles goed gaat. Ook heb ik mijn nieuwe psycholoog L. en de endocrinoloog gesproken.
Mijn bloedwaarden bleken allemaal goed te zijn, hoewel mijn testo-waarde met 59 erg hoog is. Ik krijg de indruk dat alles tussen de ca. 10 en ca. 30 goed is (in principe is alles boven de 8 of 9 goed voor een man). Andere VM's vertelden me dat een waarde van ca. 35 of meer als hoog gezien wordt. Kortom, een waarde van 59 is errug hoog. Nu kan dat deze keer zijn veroorzaakt door het feit dat mijn bloed is afgenomen 2 dagen nadat ik gespoten had.
De endocrinoloog had me weinig te vertellen, maar hij is nogal zwijgzaam. Dus ik heb mijn best gedaan om met allerlei vragen nog een beetje informatie uit hem te wringen ;-) Hoe dan ook, we hebben besloten dat ik overstap op testo-gel. Dat is iets relatief nieuws op de Nederlandse markt. Je smeert de gel op je lichaam (armen, benen, buik), zodat de testo door de huid wordt opgenomen. Het voordeel is dat je testosteron-waarde aanzienlijk minder fluctueert, doordat je dagelijks moet smeren.
De psych is een aardige, rustige Vlaming van middelbare leeftijd. Maar ik kreeg weinig hoogte van hem. Het nut van de gesprekken is me ook een beetje duister. Het is vooral bedoeld om te kijken hoe het gaat, dus om een beetje de vinger aan de pols te houden. Ik ben al voorzichting begonnen met vragen naar de borstoperatie, maar daarvoor was het natuurlijk nog veel te vroeg.

Inmiddels weten jullie het geloof ik allemaal al, maar in november heb ik de strijd opgegeven: ik zit overspannen thuis. Ik liep natuurlijk al een tijdje op mijn tandvlees, maar ik dacht dat het allemaal nog né;t ging. Niet dus. Op een dag besefte ik dat ik al een week dagelijks (misschien zelfs non-stop) hoofdpijn had. Dat is niet goed. Dus ik ben naar de huisarts gegaan, die me adviseerde om eens 2 of 3 weken thuis te gaan zitten en daarna weer aan het werk te gaan. Ik heb uiteindelijk een maand thuisgezeten, en daarna ben ik weer een halve dag per week op arbeidstherapeutische basis (mooi scrabble-woord! :-)) gaan werken. Sinds half januari werk ik 2 halve dagen, en dat vind ik op het moment meer dan genoeg!

In december ben ik nog een keer teruggegaan naar het VU voor een extra bloed-controle. Ze wilden graag weten wat het effect van de testo-gel was op mijn bloed-waarden. En houd je vast: ik zit nu op 62!! Normaal gesproken gaat je testo-waarde omlaag met die gel, maar bij mij niet. De endocrinoloog (de collega van "mijn" endo) vroeg me zelfs of ik de instructies wel opvolgde. Ja, ik smeer gewoon 1 zakje per dag, hoewel ik het soms vergeet en dan smeer ik dus een dag niet. Ze hadden zo een hoge waarde nog niet eerder meegemaakt met gel.
Overigens is een hoge testo-waarde op zich niet erg, als je er geen last van hebt. Sommige mensen worden ongedurig, agressief en/ of bloed-geil van een hoge testo-waarde. Bij mij lijkt dat alles vooralsnog mee te vallen, hoewel ik liever een iets lagere testo-waarde heb. Daarom heb ik met het VU afgesproken om bij mijn volgende bezoek (half februari) opnieuw bloed af te laten nemen. Als mijn testo-waarde dan nog steeds zo hoog is, dan wil ik minder gaan smeren.

In januari kreeg ik een enorme dip: de bekende 6 maanden-dip. Op 6 maanden ben je passabel en ziet iedereen een meneer, maar op het moment dat je je kleren uitdoet, word je pijnlijk aan je niet-kloppende lichaam herinnerd. Veel mensen op de VM-mailinglijst hebben deze dip ook gehad. Ik zag even niet hoe ik de komende 6 maanden moest doorkomen. Ik voelde me een ontzettend gedrocht. 6 Maanden wachten is een eeuwigheid!! Maar gelukkig loste de diepe paniek redelijk snel op, toen het me lukte om me op elke dag afzonderlijk te concentreren. In feite streep ik elke dag weer een dag af, en op een dag ben je dan vanzelf een half jaar verder. Maar ik krijg het nog steeds benauwd als ik eraan denk dat ik nog minstens 5 maanden moet wachten op de eerste operatie!

Verder heb ik in januari ook een volgende stap gezet: ik heb contact opgenomen met De Kringen!! Dat is een club voor homo's (m/v), die regionale clubjes hebben die leuke dingen doen. Het is dus voor (gewoon) contact met andere homo's. In januari had ik een kennismakingsgesprek met de voorzitter van De Kringen Utrecht. Je kent dat wel: hij vertelde wat De Kringen is en doet en ik heb wat over mijzelf verteld. Ik heb heel bewust niet gezegd dat ik trans ben, en hij stelde geen vragen. Kortom, ik ben passabel! Tralala! :-)
Op een gegeven moment stelde hij totaal onverwacht een volkomen logische vraag: waarom ik nu pas wist dat ik homo was. De meesten weten het al tussen hun 11e en 16e, vertelde hij. Dus toen heb ik het maar heel vaag gehouden en gezegd dat sommige dingen niet sneller gaan dan ze gaan. Toen wilde hij weten of ik eerder echt nog geen idee had, en daarop heb ik geantwoord dat als ik heel eerlijk was dat ik het eigenlijk al wist toen ik 16 was. Maar dat er eerst andere dingen opgelost moesten worden, voordat ik hiermee aan de slag kon. Dat vond hij kennelijk een bevredigend antwoord.
Inmiddels heb ik weer bericht van hem gehad dat hij een kring voor me gevonden heeft. Het is een kring voor startende homo's, dus jongeren die ook nog niet zo lang uit de kast zijn en daar dus ook nog mee bezig zijn. Later deze week ga ik kennismaken met de voorzitter van die kring. Ben heel benieuwd! Als het goed voelt, wil ik tegen hem wél zeggen dat ik trans ben. Dat lijkt me wel zo netjes, omdat ik verwacht dat het in de kring op een dag wel ter sprake gaat komen. Mijn verhaal over outing is natuurlijk heel anders dan dat van de doorsnee-homo.
Ik zie het al helemaal voor me: "Waarom ben je niet eerder uit de kast gekomen?" "Nou, ik wist wel dat ik homo was, maar ik was nog een meisje, dus ik dacht toch hetero te zijn." "..." Geweldig absurdistisch theater, nietwaar?!
Hoe dan ook, ik ben erg blij deze stap gezet te hebben! De tijd was er rijp voor, en ik voel me erg stoer dat ik het zomaar gedaan heb! Nu maar afwachten of het ook echt gaat bevallen. En zo niet, dan ga ik op zoek naar een andere club voor homo's, want ik wil "die wereld" een beetje leren kennen.

Qua gevoel gaat het ook goed: de verbazing over het feit dat mensen "meneer" tegen me zeggen, begint langzaam weg te ebben. Ik merk dat het beetje bij beetje normaal wordt dat mensen mij als een "hij" zien, en dat is natuurlijk prettig!
Interessant blijft het om te merken dat een en ander ontzettend samenhangt met hoe ik me voel: als ik me goed voel en lekker in mijn vel zit, dan gaat het op straat significant vaker goed dan als ik niet zo lekker in mijn vel zit. (Dit is een bekend effect, hoorde ik op de mailinglijst). Blijkbaar gaan mensen toch meer op houding af dan je zou denken. Grappig effect!
Overigens is er verschil tussen aan de telefoon en op straat. Op het moment gaat het aan de telefoon meestal goed, en op straat weer wat minder goed. (Wat in zoverre kan kloppen dat ik even erg slecht in mijn vel zit). En een tijdje terug was het precies andersom.

Mijn lichaam ziet er trouwens ook steeds mannelijker uit: ik heb nu echt harige poten. Mijn armen en handen beginnen ook mannelijk behaard te worden. Mijn buik heeft een waas, en op mijn borst zitten ook 3 haren. Mijn schouders en bovenarmen zijn breder. En mijn gezicht en nek zijn al sinds een tijdje breder geworden. Inmiddels moet ik me toch wel elke week scheren. (Wat me nog steeds met wisselend succes lukt. Maar ja, dan moet ik het maar niet met alle geweld nat willen doen ;-)). Alleen die pukkels overal zijn knap irritant (JEUK!!), maar ja, dat hoort er nu eenmaal bij.
Over het algemeen ben ik erg blij met al die lichamelijke veranderingen. In het begint was het wel even wennen, want je weet hoe je lichaam eruit ziet (ook al ben je er niet blij mee), en dan is het raar om te zien dat je eigen lichaam er opeens anders uitziet. Maar zodra ik aan het zicht gewend raakte, voelde het goed. Het lijkt me te gek om straks voor de ongeschoren look te kunnen gaan! :-)
Verder zal ik de dag verwelkomen dat ik geen hesje meer hoef te dragen! Het zit strak en zorgt voor extra jeuk. Bovendien zou ik wel weer eens willen gaan zwemmen, en dat kan nu niet. Nog 5 maanden doorbijten... :-S

Mijn omgeving is inmiddels -op een enkele uitzondering na- ook aan de situatie gewend. Mensen die mij goed kennen, maar me niet vaak zien, vergissen zich soms nog in het "hij". Maar zolang er een stijgende lijn in te zien is (en dat is er), vind ik het prima.
Eén persoon heeft dispensatie en dat is mijn moeder. Zij vergist zich in het "hij" als ze moe is en dat is ze tegenwoordig chronisch. Ze accepteert het feit volledig, alleen schiet ze op de automaat wat het "zij" betreft en dan gaat het natuurlijk mis. Maar ik ga geen scene trappen met iemand die aan het sterven is, hoe pijnlijk het soms ook is dat juist mijn moeder zich zo vaak vergist. (Nog afgezien van het feit dat het nog meer pijn doet dat juist zij moet overlijden.)
Verder lijkt mijn chef ook maar niet te kunnen wennen aan het feit dat ik een man ben. Hij blijft maar "zij" zeggen, en dat ben ik behoorlijk zat. In januari heb ik hem een mailtje gestuurd om te zeggen dat ik een jaar gewenningstijd voldoende vind en dat ik me niet serieus genomen voel door hem. Hij reageerde dat hij er "ook van baalde" (de woordkeuze!), en dat hij pas begon mij als een man te gaan zien toen ik groen licht kreeg. Dit gaat nog een bijkomend probleem vormen bij de problemen die er toch al zijn. (Voor degenen die ik er nog niet mee vermoeid heb: hij zit volledig op de verkeerde plek en functioneert dus voor geen meter). Als ik hem verbeter (wat ik elke 3e keer doe), volgt er een (inmiddels zeer) pijnlijke stilte.

Waar ik wel benieuwd naar ben is het volgende: krijgen jullie nog regelmatig vragen van mensen over mij? Ik hoorde een tijdje terug van een aantal van jullie (en ook van collega's) dat mensen regelmatig bij jullie aankloppen voor info. Dat wist ik niet! Mensen blijken niet bij mij, maar bij mijn vrienden vragen te stellen. Dat had ik natuurlijk kunnen weten, want zo zijn mensen, maar ik had er niet bij stil gestaan totdat één van jullie dat een keer zei. Hou me hiervan een beetje op de hoogte a.u.b., dan weet ik het. In elk geval, ikzelf krijg van mensen al maanden geen vragen meer!

Komende week moet ik weer naar het VU, zowel naar de endo als naar de psych. De week daarna ga ik weer naar S., waarmee ik dus nog steeds regelmatig afspreek. En i.v.m. mijn overspannenheid bezoek ik ook nog een arbo-arts en binnenkort ook een supervisor. Ik heb in mijn leven nog nooit zoveel specialisten gezien! Laat staan in een zo kort tijdsbestek. De verzekering zal blij met me zijn... :-S

Zo, het is weer een heel verhaal geworden! Maar jullie zijn dan ook weer helemaal op de hoogte van alles! :-)

Groetjes,
Jochem