11. Eerste operatie in zicht!
door Jochem7 juli 2005
Lieve vrienden,
En wederom zijn we weer een paar maanden verder, voor ik eraan toekom om jullie weer een update te sturen. Er is de laatste maanden heel veel gebeurd, zoals de meesten van jullie al weten. Afijn, ik ga gewoon mijn best doen om jullie een beetje bij te praten!
Om te beginnen de mededeling dat S. en R. voorlopig niet meer meelezen. Zowel R. als S. als ikzelf maken op dit moment een moeilijke tijd door, en dat blijkt op dit moment niet met elkaar verenigbaar.
In februari ben ik weer bij de endocrinoloog en de psycholoog geweest. De endocrinoloog is nog altijd een man van (zeer) weinig woorden, dus dat was weer een (zeer) kort consult. Deze keer heeft hij trouwens wel mijn gewicht en mijn bloeddruk gemeten, en dat zag er allemaal goed uit. Op mijn verzoek is er weer bloed geprikt, want ik wilde graag weten hoe het nu met mijn waarde staat, nadat het de vorige keer zo krankzinnig hoog was (eerst 58 in november, en daarna 62 in december). Deze keer was mijn testo-waarde 18, dus dat is een prachtige waarde! (Alles tussen de 8 en de 30 is goed. Daarna wordt het aan de hoge kant).
Ook bij de psycholoog ging het goed. Hij begon zelf over de operatie, en hij zei dat hij zou zorgen voor een afspraak voor het intake-gesprek na ons volgende gesprek in mei. Dat vond ik prima! Hoewel het mijn verborgen agenda natuurlijk was om bij J., het opperhoofd van het Genderteam, te proberen om die intake iets eerder te plannen :-).
Eind februari had ik een gesprek met P., de Kring-leider van die Kring voor beginnende homo's. Net als bij de voorzitter van alle Utrechtse Kringen, was dit ook een standaard gesprek: hij vertelde wat over de mensen in de groep, wat ze normaal op een avond doen, over de thema's die langskomen, etc. Het is een groep van ca. 10 man tussen de 30 en 40 jaar. Een aantal mensen zit er al jaren bij (deze huidige Kring is een fusie van twee Kringen), maar er zijn ook relatief niewe mensen bij. Sommige mensen weten al jaren dat ze homo zijn, maar hebben het er nog wel moeilijk mee. Anderen weten het nog niet zo lang, en zijn nog dingen aan het uitzoeken. Weer anderen twijfelen nog over hun precieze geaardheid. Kortom, een gevarieerde groep.
Ik op mijn beurt heb wat over mijzelf verteld, over mijn werk, over mijn hobbies, etc. Ik had me voorgenomen om ook te vertellen dat ik trans ben, omdat ik dat wel zo netjes vond. Zo gezegd, zo gedaan. P. was verbaasd, hij had het niet verwacht (en ook nog niet eerder meegemaakt). Hij had dus veel vragen, maar maakte ook duidelijk dat ik zelf moest weten of en zo ja, wanneer ik het aan de groep wilde vertellen. Daar waren we het dus over eens.
Op vrijdag 18 maart was mijn eerste, echte Kring-avond!! Ik vond het onwijs spannend. Voor het eerst als man onder mannen, die van niets weten. Sterker: voor het eerst als homo onder andere homo's. Doodeng! Zou ik niet door de mand vallen? Maar het ging -natuurlijk- allemaal hartstikke goed. Iedereen nam me voor wie ik ben. Geen rare blikken. Geen rare vragen. Hooguit lichte verbazing over mijn leeftijd, omdat ik er jonger uitzie dan mijn -inmiddels!- 31 jaar.
Degenen die de avond voorbereid hadden, hadden het thema voor mij aangepast. Eerst wilden ze praten over "het ouder worden en homo zijn", omdat een aantal -gezien hun leeftijd- daar erg tegenaan loopt. Het "Ik ben al bijna 40 en mijn leven staat nog steeds niet op de rails!"-gevoel. Maar dat vonden ze een zware binnenkomer voor mij, dus hebben we het gehad over "hoe ervaar je je coming-out in de kringen". We hebben gesproken over het effect op jezelf, voordelen, nadelen, etc.
Ik ben vooral verbaasd over hoe moeilijk mensen kunnen doen over hun homo-zijn. Veel mensen uit de groep hebben daar jaren over gedaan! Het wel weten, het niet willen weten, het niet zeker weten, het toch weer wel weten, maar er nog niets mee kunnen/ durven, etc. Duidelijk een heel proces. Die ervaring is natuurlijk ook wel weer inherent aan de groep: het is een coming-out groep voor homo's, dus je krijgt er vooral de mensen die er tegenaan lopen, anders hadden ze niet de behoefte erover te praten met anderen. Maar misschien heb ik ook wel makkelijk praten... Ik kom van zover, dat ik het het homo-zijn er en passant bij doe. En daarnaast ben ik gezegend met een omgeving die er niet moeilijk over doet. Dat is voor sommigen uit de groep wel anders.
Zoals ik me al voorgenomen had, heb ik de groep niet wijzer gemaakt dan ze is. Zoals tijdens het gesprek een aantal keren langs kwam: eerst de persoon leren kennen, daarna pas de homoseksualiteit. Bij mij hetzelfde: eerst Jochem leren kennen, daarna mijn verleden. Tenminste, als dat relevant wordt.
Maar met 4 man hebben we nog wat langer na zitten borrelen, en toen kwam het wel ter sprake. Eén van de jongens vroeg mij hoe het kwam dat homoseksualiteit in mijn omgeving bekend was, ik ook homo-vrienden had en dat ik er zelf toch relatief zo laat achter kwam. Een volkomen logische vraag en toen heb ik na een korte overweging uitleg gegeven. Hihi, 3 mensen stom-verbaasd! :-) Heel toevallig kende de vragensteller een andere VM-trans! (We zitten ook overal! :-))
Trouwens, wonder oh wonder: E., één van de jongens van de Kring, blijkt bij mij om de hoek te wonen! Dus na de Kring-avond hebben we bij mij nog wat gedronken. We hebben nog over van alles zitten praten, ongeveer alle onderwerpen zijn wel langs geweest, geloof ik. En om 8 uur 's ochtends heb ik hem eruit gezet, en ben ik maar eens naar bed gegaan... Nou ja, om een lang verhaal kort te maken: nog voor mijn 2e Kring-avond hebben we tegenover elkaar toegegeven een stel te zijn! :-)
April was, zoals de meesten van jullie weten, een hele moeilijke maand. Mijn moeder is toch nog snel achteruit gegaan, en ze is op 21 april overleden. De herdenkingsbijeenkomst was erg mooi, met heel veel bloemen. Jullie kaarten, aanwezigheid en alles hebben me goed gedaan.
Maar er was ook een lichtpuntje in april: op 27 april kreeg ik bericht voor een intake-gesprek met de chirurg op 16 juni!
En in mei was het weer tijd voor mijn volgende afspraak bij de endocrinoloog en de psych. Deze keer had ik een afspraak met De R., de iets spraakzamere collega van de zwijgzame G.. Maar ook De R. had niet veel te vertellen. Het gaat allemaal goed, hoewel ook hij verbaasd was over mijn hoge testo-waarden van de eerste maanden. Hij vertelde dat het volgens de fabrikant niet kan, maar dat hij het wel vaker heeft gezien bij andere transen. Hij was het met me eens om mijn bloed nogmaals te controleren om te kijken hoe het nu staat met mijn waardes. En houd je vast: ik zit nu op de 76! Nou ja... *zucht*
Daarna ook weer een gesprek gehad met de psych. Deze keer was E. ook mee, zodat we nog een klein half uur vol hebben kunnen praten. Maar veel viel er niet te zeggen: het gaat gewoon goed. We hebben het nog even over mijn ongeduld voor de intake en de operatie gehad, want h-e-t w-a-c-h-t-e-n d-u-u-r-t h-e-e-l e-r-g l-a-n-g... Ik begon erg tegen mijn grenzen aan te lopen: het wachten op de intake en de operatie werd steeds zwaarder en moeilijker.
En toen was het ein-de-lijk 16 juni! Hoewel ik -geloof ik- tegen iedereen heb gezegd dat het me weinig deed, had ik me er natuurlijk onwijs zenuwachtig voor gemaakt. Maar ik had me goed voorbereid, alle vragen doorgenomen, nagedacht over wat ik wilde en wat ik niet wilde, rondgevraagd bij andere transen, etc.
Het gesprek met de chirurg was eigenlijk best kort: hij vroeg eerst welke cup-maat ik had, maar wilde toch ook zelf kijken. Op zich een logisch verzoek en hij is een arts, maar je hesje uittrekken is niet leuk. Zeker niet met een co-assistent erbij. Maar afijn, het is voor de goede zaak, dus tanden op elkaar en doorbijten. (Ter overweging: niemand ziet mij volledig naakt, ikzelf kijk al nauwelijks, maar ook E. ziet mij niet zonder hesje).
Er zijn verschillende technieken voor de borstoperatie. Mensen die geluk hebben, kunnen toe met alleen incisies rondom de tepelhof, wat er natuurlijk het mooiste uitziet. Maar de meeste mensen krijgen een tweede incisie onderlangs de borst, langs de borstspier. Meestal valt dat 2e litteken na verloop -min of meer- weg door de vorm van de borst. Maar geheel tegen mijn verwachtingen in, blijk ik in de groep van gelukkigen te vallen! Het enige voorbehoud dat de chirurg maakte, was dat er mogelijk een kleine horizontale incisie nodig is. Dat vind ik prima! Want dat lijkt me nog altijd fraaier dan onderlangs een litteken.
De chirurg verwacht dat de operatie 1,5 tot 2 uur zal duren. Dat is ongeveer het minimum. Verder hebben we nog een paar open deuren besproken: hij maakt er een mooie mannenborst van, goed in verhouding tot de rest van mijn lichaam. Dat betekent dat hij niet te weinig zal weghalen, maar ook niet teveel. (Want ook mannen zijn niet volledig plat, maar hebben wel iets van klierweefsel in hun borst.) De tepelhof zal hij ook kleiner maken, en de tepels zal hij meer naar buiten zetten. En toen stelde hij nog een totaal onverwachte vraag: of ik een tepelverkleinig wilde. Euh... daar had niemand het over gehad, dus daar had ik nog niet over nagedacht! Maar gelukkig kan ik dat bij het pre-operatieve gesprek (op de dag van de opname) nog doorgeven.
Na het gesprek met de chirurg moest ik ook nog een vragenlijst voor bij de afdeling anesthesie invullen. Met aansluitend een gesprek met een anestesist om mijn antwoorden samen door te nemen. Dat was trouwens een vreemde man! Of hij was erg zenuwachtig (zou ik zijn eerste trans zijn geweest?!), of hij is gewoon volstrekt wereldvreemd. Maar hij heeft keurig opgeschreven wat ik verteld heb, en daar gaat het om.
En toen dat allemaal klaar was, moest ik nog even langs bij J., het grote opperhoofd van het Genderteam. En daar heb ik dubbele punten gescoord! Toen ik binnen kwam, lachte J. dat ik nu waarschijnlijk wel een datum in juli wilde. Nou, dat kon als ik dropjes bij me had. (J. heeft een grote pot met dropjes op zijn bureau staan.) En het toeval wil dat ik inderdaad een zakje dropjes bij me had! (Want in mei was de pot leeg, en ik weet dat het punten scoort als je dropjes meeneemt. En J. is in zekere mate gevoelig voor dit soort omkoping, dus daar wil ik zo af en toe best aan meewerken.) Dus ik haal die zak met dropjes met een grote grijns te voorschijn. Haha! Tja, toen moest hij wel! :-) Hij beloofde me een week later een datum in juli te geven.
En inderdaad, 21 juni kreeg ik een telefoontje: op dinsdag 19 juli word ik om 14.00 uur opgenomen in het VU Ziekenhuis, op locatie 6C. Dan doen ze nog een pre-operatief onderzoek. Dat houdt in dat er een status van je gemaakt wordt, en dat de chirurg langskomt om o.a. de operatie te bepraten. En op woensdag 20 juli word ik geopereerd.
De verwachting is dat ik 2 tot 3 dagen in het ziekenhuis zal moeten blijven, hoewel ik voor de zekerheid ook rekening houd met mogelijk een 4e dag. Je mag namelijk pas naar huis als beide drains droog zijn. De ervaring heeft geleerd dat dat de mooiste resultaten geeft. (Als er veel vocht onder het litteken zit, dan duurt het langer voor het geneest). Daarna reken ik op ongeveer nog een week bed thuis, maar ik verwacht een beetje dat dat ruim gerekend is. Verder moet ik nog 4 weken lang een band dragen, die alles krachtig tegen het lichaam drukt (om zwellingen te voorkomen). En ik moet zeker 6 weken oppassen met tillen en zware dingen sjouwen, etc.
Sommigen van jullie vroegen al hoe ik dacht over bezoek: jullie zijn natuurlijk van harte welkom om langs te komen! Het adres van het VU Ziekenhuis is: De Boelelaan 1117, 1081 HV Amsterdam. (Meer info: www.vumc.nl). De bezoektijden van locatie 6C zijn 11.00 tot 13.00 uur en 16.00 tot 19.30 uur. Het telefoonnummer van die afdeling is 020 - XXX XXXX.
Maar voel je niet verplicht om langs te komen! Voor een aantal van jullie is het VU een flink eind uit de route. Bellen en/ of schrijven kan ook. Ik heb nog geen idee hoe het VU Ziekenhuis denkt over mobieltjes die aan staan, maar ik zal de mijne in elk geval meenemen.
En daarna ben ik gewoon thuis in Z.. Ik vermoed dat ze mij vrijdag 22 juli weer naar huis sturen (i.v.m. het weekend), maar de tijd zal leren of dat ook echt zo is. E. zal de eerste dagen voor mij zorgen, want ik zal dan nog niets kunnen. Je krijgt de eerste dagen je armen niet eens boven je schouders uit. En daarna is het gewicht van je armen alleen al erg zwaar, laat staan dat je een lunchpakketje kunt dragen. Ik heb mij daarom overal een maand ziek gemeld, dus ik ben in elk geval t/m 19 augustus thuis. Dus als jullie zin en tijd hebben: kom gerust langs! Je moet alleen je eigen thee of koffie inschenken ;-)
Volgens mij zijn jullie zo weer helemaal bijgepraat! Het is een hele lap tekst geworden, met vooral veel feitelijke info. Maar mijn gevoelens zijn een beetje op, dus daarover een volgende keer meer.
Oh, ik zal E. vragen of hij jullie een berichtje geeft zodra de operatie achter de rug is.
En t.z.t. zal ik jullie ook zeker vermoeien met foto's van een fraaie borst!
Groetjes,
Jochem-die-al-weken-de-dagen-aan-het-aftellen-is *stuiter*
Reactie toevoegen