11 okt 2005

15. One down, next to go!

door Jochem

11 oktober 2005

Lieve vrienden,

Eindelijk heb ik weer gelegenheid en voldoende energie om jullie een bericht te sturen! Twee maanden geleden, op 5 augustus, was ik al begonnen met een mailtje, maar het is niet afgemaakt. Aangezien ik jullie de informatie van toen niet wil onthouden, volgt het hier alsnog:

----
Inmiddels is de operatie alweer 2 weken geleden en het is allemaal goed gegaan. De operatie (op woensdag de 20e) duurde ongeveer 2 uur. Dat is bijna het minimum voor deze operatie. Ik werd om 10.30 uur opgehaald en om 15.30 uur was ik weer -zij het nog erg slaperig- terug op mijn kamer. (Die ik trouwens deelde met een andere trans, die ik niet kende. Hij was al veel verder in het proces: hij kwam voor een correctie op de 3e operatie). Twee dagen later, vrijdag 22 juli, mocht ik inderdaad alweer naar huis.<BR>
Pijn heb ik nauwelijks of niet gehad, ook dankzij het regelmatig uitdelen van pijnstillers (vooral paracetamol). Maar gelukkig ben ik alweer een ruime week pijnstiller-vrij.<BR>
Het is wel heel raar om thuis te komen, en vervolgens helemaal niets met je armen te kunnen. In het ziekenhuis viel dat niet zo op, omdat het daar allemaal aangepast is. Bovendien komen er regelmatig zusters en broeders langs met het een of ander. Maar thuis had ik dat allemaal niet. Gelukkig had E. de daaropvolgende week vrij genomen om me te verzorgen. Dat was wel nodig!

Eigenlijk gaat het vanaf dag 1 al elke dag merkbaar ietsje beter. Elke dag kunnen mijn armen ietsje verder opgetild worden en ietsje meer doen. Maar ik blijf natuurlijk wel heel voorzichtig, zodat het niet overbelast wordt. Ik wil de littekens zo fraai mogelijk houden.
Op dit moment kan ik me alweer zelf aankleden en zelf mijn brood smeren. Ook kan ik zelf een mok drinken optillen, wat ook erg prettig is :-) Douchen en afdrogen gaat nog niet helemaal alleen, vooral omdat ik niet bij mijn rug kan. Nu pas valt het me op hoeveel een mens doet met zijn handen en armen! Probeer maar eens iets stoms als een deur te openen zonder kracht te zetten. Of de WC door te trekken. Dat valt allemaal nog niet mee :-S

Gister ben ik voor een eerste controle teruggeweest bij het VU. De co-assistent die het bekeek, vond het er goed uitzien. De hechtpleisters zijn eraf gehaald, en de littekens zien er fraai uit. Eén stukje is een beetje ontstoken, maar dat is gelukkig oppervlakkig. Verder ziet het er nu vooral gelig, bobbelig en korsterig uit, maar dat is normaal. Het meeste zal in de loop van ongeveer een half jaar wegtrekken. (En daarna is evt. een herstel-operatie mogelijk, maar dat zie ik t.z.t. wel.) Het korset dat ik sinds de operatie om heb, moet ik de komende maand nog wel blijven dragen. Dat is een strakke elastische band om de zwelling tegen te gaan. Maar het helpt ook heel goed tegen de kou :-(
----

Op dit moment is de operatie alweer 2,5 maand geleden en ik kan -al geruime tijd- alles weer. De huid heeft weer zijn gewone kleur, en ook de littekens zien er goed uit. Het ontstoken plekje heeft een plaatselijk iets breder litteken achtergelaten, maar het is niet erg opvallend of lelijk geworden, gelukkig.
Op 26 augustus ben ik voor de tweede controle terug geweest, deze keer bij de chirurg zelf. Hij was tevreden met het resultaat, hoewel de rechterkant duidelijk iets dikker is dan de linkerkant. Hij kon niet zeggen of dat door vocht komt of dat er straks een correctie nodig is. Ik vermoed zelf het laatste, maar dat zullen we over 3,5 maand wel zien...

Ik vind het opvallend om te merken hoe beladen deze operatie voor veel mensen is. Ikzelf ben alleen maar blij  met deze tweede belangrijke stap in het proces. En natuurlijk was ik de ochtend voor de operatie heel erg zenuwachtig, maar vooral omdat je dan de regie uit handen moet geven. Ik was als de dood dat ze het zouden verkloten en dat ik met een lelijke borstkas zou zitten.
Maar veel mensen vroegen me of het niet toch een hele stap was, en of ik er niet toch gemengde gevoelens over had, etc. NEE, dus! De bombonella's (zoals ze op de mailinglijst voor VMs meestal worden genoemd) hebben me altijd in de weg gezeten. Het is een zegen om ze kwijt te zijn!
Heel typerend vond ik het feit dat ik na de operatie geen moment van "gemis" of iets dergelijks heb ervaren. Het was de eerste dagen wel een beetje vreemd dat ze weg waren, maar vooral omdat er niets meer verhuld hoefde te worden. Verder voelde het vooral heel natuurlijk aan. Mijn lichaam zag er -eindelijk!- uit, zoals het altijd al aangevoeld heeft. Toen de band eraf mocht, was het vooral vreemd dat ik zomaar zonder hesje of band kon rondlopen. Die vrijheid was ontzettend goed! Gelukkig zat het weer mee, zodat ik die eerste dagen nauwelijks een t-shirt heb aangehad. :-)

Op dit moment ben ik heel erg kritisch op de littekens, en daarom durf ik eigenlijk nog niet te gaan zwemmen. Juist omdat de ene kant dikker is dan de andere kant, denk ik dat iedereen kan zien dat er borsten hebben gezeten. En daar pas ik dus voor, en daarom ga ik niet zwemmen. (Voor de duidelijkheid: het gaat me niet om de littekens zelf, maar om hoe het geheel eruit ziet). Maar ik weet dat het probleem grotendeels in mijn hoofd zit, dus daar moet ik nog "even" aan werken. Blijkbaar is het trauma groter geweest dan ik al die tijd beseft heb.

Verder merk ik ook dat ik de grote moeite heb om het woord "borsten" te combineren met mijn lichaam. Het voelt zo genant! Ik zal het woord -waar mogelijk- vermijden. Ik heb het hierboven ook maar 1x hoeven te gebruiken, en voor de rest kon ik het prima met andere woorden af :-)

Op 2 september mocht ik weer naar het VU toe voor mijn kwartaal-controle. Het gesprek met de psycholoog was weer kort, want het ging allemaal goed. Ik had een nieuwe endocrinoloog, want de zwijgzame prof. Gooren is weg bij het genderteam. (Ik vermoed vanwege zijn leeftijd, maar ik weet het niet zeker). Ik had nu een jonge dame, die voorstelde om Androgel 25 mg te gaan gebruiken i.p.v. Androgel 50 mg. We hebben weer bloed geprikt en gaan eens kijken hoe mijn bloedwaarden er over 3 maanden uitzien. Ik ben benieuwd!

Een week later werd ik door het VU gebeld dat ze een intake-datum voor me hadden bij het Flevo Ziekenhuis in Almere. Daar wordt de tweede operatie gedaan (verwijdering van de binnenboel). 21 september kon ik al daar terecht! Blij :-) Het was een stevige intake: gesprek met de gynaecoloog dr. Dommerholt, anesthesie-vragenlijst invullen, gesprek over praktische zaken rondom de operatie, gesprek met de anesthesist, bloed laten afnemen en melden bij het opname-bureau. In totaal ben ik 1,5 uur bezig geweest.

Maar het goede nieuws is: in principe verwijderen ze in Almere de baarmoeder en eierstokken via de vagina. Het grote voordeel hiervan is dat je er geen littekens aan overhoudt, wat natuurlijk wel zo prettig is. 100% garantie kunnen ze natuurlijk niet geven, want het kan altijd tijdens de operatie blijken dat ze toch moeten snijden. De gynaecoloog had het over ruim de tijd nemen om te herstellen. Het advies was om in elk geval tot 6 weken na de operatie niet te gaan werken. Toen ik dit terugkoppelde naar Simon (de maatschappelijk werker bij Humanitas), vertelde hij dat de meeste trans-jongens al sneller weer op de been zijn. Nou ja, ik merk het wel. Mijn lichaam zal wel aangeven wat het wanneer weer kan en wat niet.

En afgelopen week kreeg ik de operatiedatum: vijdag 25 november! Het is iets later dan ik had gehoopt, maar  ze hadden al gezegd dat oktober al helemaal vol zat. En het komt ook eigenlijk wel weer goed uit.
Het is een beetje vroeg, maar ik heb alvast wat gegevens van het Flevo Ziekenhuis opgezocht. Het adres is: Hospitaalweg 1, 1315 RA Almere. De bezoektijden zijn van 16.00 tot 16.45 uur en van 18.30 tot 20.00 uur. Het postadres is: Flevo Ziekenhuis, afdeling en kamernummer [volgt dus nog], Postbus 3005, 1300 EG Almere. Meer info vind je op: www.flevoziekenhuis.nl.

Deze operatie vind ik een beetje anders dan de vorige operatie, in die zin dat ik er iets gemengdere gevoelens over heb. Ik vind het geen enkel probleem dat ze de hele binnenboel eruit gaan halen. Ze hebben geen betekenis voor me als mens, hooguit in negatieve zin. Het is een van de laatste "vrouwelijke onderdelen", dus wat dat aangaat is het alleen maar goed dat ze verwijderd worden. Maar ik vind het heel erg dat ik zelf geen kinderen zal kunnen verwekken.>
En natuurlijk weet ik dat ik kinderen kan adopteren of kan pleegzorgen en dat zal ik ook zeker gaan doen! Maar ik had toch heel graag een genetisch eigen kind gehad. Ik zeg al vanaf mijn 16e dat ik er eentje zelf wil maken en dat ik de rest wil adopteren. Dat zal dus niet kunnen. En dat doet pijn.
Natuurlijk weet ik heel goed dat deze operatie slechts een symbolische stap is. Want het functioneert allemaal al lang niet meer (gelukkig!), en het is dus al lang nutteloos. Maar toch.
Trouwens, ik heb hier ook al over nagedacht voordat ik begon aan de gesprekken met de psycholoog. Helemaal in het begin dus. En toen al vond ik dat ik eigenlijk geen keuze had. Dat de omstandigheden de keuze voor mij al gemaakt hadden. Want ik kan toch niet snel zwanger worden en een kind baren, in de wetenschap dat ik eigenlijk een man ben?! Dat doe je een kind toch niet aan! Want dan had ik dit hele proces met een een baby op mijn arm moeten doen. Brrr! (En voor mijzelf was het ook niet goed geweest.)

Wat weer wel heel positief is aan de komende operatie, is het feit dat ik daarna mijn nieuwe paspoort kan aanvragen! Dan kan ik eindelijk ook juridisch man worden. Op dit moment ben ik daarvoor de voorbereidingen aan het treffen, want het is weer een papierwinkel: je moet het verzoek laten indienen bij de rechtbank door een procureur of advocaat. Verder heb je een bewijs van Nederlanderschap en een geboorteakte nodig. En toen ik die wilde aanvragen, bleek mijn paspoort verlopen te zijn. Dus nu moet ik een nieuw paspoort aanvragen, omdat ik daarmee een juist paspoort kan aanvragen :-( Afijn, het houdt een mens van de straat...

Volgens mij zijn jullie voor het moment meer dan bijgepraat! Ik ben benieuwd of jullie deze keer weer commentaar en/of vragen kunnen bedenken. Dus doe je best ;-)

Bijgaand vinden jullie nog twee foto's: een foto uit augustus (4 weken post-op) van mijn borstkas en een pasfoto van 2 weken geleden (vanwege dat nieuwe paspoort). Die eerste foto is weliswaar erg donker en een beetje wazig, maar het geeft toch wel een beeld van de littekens.

Groetjes,
Jochem

Reactie toevoegen

(If you're a human, don't change the following field)
Your first name.
(If you're a human, don't change the following field)
Your first name.
(If you're a human, don't change the following field)
Your first name.