5 jul 2004

[2] Omama en Jochem

door Jochem

5 juli 2004

Beste familie,

Van een aantal van jullie kreeg ik n.a.v. mijn bericht de vraag of Omama al op de hoogte is. Een heel praktisch punt, maar daarom niet minder belangrijk. A.s. woensdag ga ik samen met M. naar Omama, om haar het hele verhaal te vertellen. Als Omama vragen heeft, dan kan ik daar meteen antwoord op geven. Dan weten jullie dat!

Verder begreep ik via-via dat het bericht nogal insloeg bij (een aantal van) jullie. Daar kan ik me het een en ander bij voorstellen, want het is ongeveer het laatste wat je verwacht. Misschien is het voor jullie goed om te weten dat ik me al jaren niet thuisvoel in mijn lichaam. Het probleem was dat ik nooit wist waarom ik mijn lijf niet moest, en daarom kon ik er ook niets aan doen. Uiteindelijk heb ik na een paar jaar een soort gewapende vrede gesloten, want je kunt je lichaam nu eenmaal niet teruggeven. Ik heb het hier nooit zo expliciet met anderen over gehad, hoewel een paar hele goede vrienden het wel wist.
Halverwege vorig jaar vond ik het tijd geworden om dit probleem aan te pakken, en het eindelijk eens op te lossen. Ik ben toen bij een gespecialiseerd maatschappelijk werker terecht gekomen. Daar vielen heel veel dingen op zijn plaats, en toen is het allemaal ontzettend snel gegaan. Ik heb mij aangemeld bij het Genderteam van het VU Ziekenhuis in Amsterdam en heb daar diverse gesprekken met een psycholoog gehad. Uiteindelijk ben ik gediagnosticeerd als transseksueel, en heb ik groen licht gekregen om met de geslachtsaanpassende behandeling te beginnen. Morgen is het zover: dan krijg ik mijn eerste injectie met testosteron!

Voor mij voelt het heel logisch om na de diagnose ook daadwerkelijk met de behandeling te beginnen. Ik vind het ontzettend moeilijk om in dit lichaam te moeten leven, en ik merk dat het met de jaren alleen maar moeilijker wordt. Nu ik weet wat er aan de hand is, kan ik beginnen met de oplossing van het probleem. Ik ben nu ong. driekwart jaar onder behandeling bij mijn maatschappelijk werker en bij het Genderteam, en ik merk nu al (enige) verbetering. De verwachting is dat het alleen maar beter wordt naarmate de behandeling vordert. Er is een grote last van mijn schouders gevallen, en ik heb hoop op een leven waarin geest en lichaam samen kunnen leven. Dat maakt dat ik ontzettend uitkijk naar het hele proces!
Voor de duidelijkheid: op het moment dat ik twijfels heb, kan ik de behandeling direct stopzetten, tijdelijk of blijvend. En dat zal ik zeker doen! Maar ik verwacht niet dat het nodig zal zijn. Iets dat zo goed aanvoelt als dit proces, kan niet verkeerd zijn.

Het samenvallen van mijn proces en de ontwikkelingen rondom mijn moeder is natuurlijk erg ongelukkig. Het zijn twee heftige processen, en dat het samenvalt, maakt het extra zwaar voor iedereen. Maar voor mij voelt het niet alsof ik een keuze heb; het is een schijn-keuze. Het komt zoals het komt, en we moeten er maar het beste van maken.

Ik hoop dat dit jullie iets meer achtergrond-informatie geeft.
Als jullie nog vragen hebben, stel ze gerust! Jullie weten me te vinden.

Groeten,
Jochem

Reactie toevoegen

(If you're a human, don't change the following field)
Your first name.
(If you're a human, don't change the following field)
Your first name.
(If you're a human, don't change the following field)
Your first name.