16 december 2003

Lieve vrienden,

De afgelopen twee maanden heb ik elk van jullie verteld over mijn gevoelens m.b.t. mijn lichaam. Jullie weten inmiddels allemaal dat ik in elk geval genderdysfoor ben, maar dat ik nog niet weet in welke mate. Ik heb de afgelopen twee maanden gesprekken gehad met een gespecialiseerd maatschappelijk werker, die mij heeft geholpen met nadenken en dingen op een rijtje te zetten. Daarnaast heb ik met veel van jullie gesproken over dingen en vragen die mij bezig hielden. Ik wil jullie nog een keer expliciet bedanken voor jullie steun, voor het meedenken, het spiegelen en jullie (kritische) vragen. Het heeft mij enorm geholpen! Er is mij veel duidelijk geworden, en sinds afgelopen weekend ben ik er uit: ik ben transseksueel. Kortom, H. is eigenlijk een jongetje.

Deze conclusie betekent dat fase 1 is afgesloten, maar betekent ook dat de weg nu pas echt begonnen is! Om te beginnen heb ik mijzelf een jongensnaam uitgekozen: H. Als jullie het kunnen opbrengen, zou ik het leuk vinden als jullie je eraan zouden willen wennen om mijn nieuwe naam te gebruiken. Voorlopig alleen nog in besloten kring, want op het moment zijn alleen jullie volledig op de hoogte. Mijn ouders ga ik het volgende week, met de kerst, vertellen, maar het lijkt me in dit stadium niet zinvol/handig om het breder bekend te maken. Dus gelieve daar rekening mee te houden. (Maar je mag het natuurlijk wel aan je vriend(in) vertellen! Anders krijg je van dat krampachtige gedoe, en daar zit niemand op te wachten).

En dan volgt er natuurlijk ook nog een heel medisch verhaal. Omdat ik me kan voorstellen dat jullie daar graag meer over willen weten, zal ik daar ook alvast iets over vertellen. Ik heb mij in november aangemeld bij het Genderteam van het VU Medisch Centrum in Amsterdam. Dat is één van de twee genderteams in NL (met ca. 100 operaties per jaar, tegenover Groningen met 8 operaties per jaar). Wrs. in maart heb ik mijn eerste gesprek met de psycholoog van het genderteam, en daarna steeds 1x per maand voor minstens een half jaar. Die psycholoog gaat beoordelen of ik inderdaad transseksueel ben, en niet gek of getraumatiseerd of wat dan ook.
Als de psycholoog ervan overtuigd is dat ik echt transseksueel ben, dan krijg ik na dat halve jaar groen licht om aan de testosteron te beginnen. Jullie weten wat testosteron doet (kijk maar om je heen!), en datzelfde doet het ook bij VM-transseksuelen. Dus dan wordt mijn stem lager, krijg ik baardgroei en wordt de vetverdeling van het lichaam anders.
Het krijgen van testosteron is meteen het startsein voor de zgn. Real-Life Test (RLT). D.w.z. dat je voor minimaal 1,5 jaar als (in mijn geval) man moet gaan leven. Dus ik moet me dan als man gaan kleden, als man gaan gedragen, etc. Ondertussen blijf je trouwens praten met de psycholoog, zodat hij het proces kan blijven volgen en zo kan controleren of het allemaal goed blijft gaan.
Als die 1,5 jaar RLT goed is gegaan, kom je in aanmerking voor de feitelijke geslachtsveranderende operaties, zoals borstamputatie, verwijderen van de baarmoeder en het aanzetten van een piemel (en ballen).
En daarna heb je als laatste het juridische gedoe met het aanpassen van documenten, diploma's, paspoorten, etc.

Dit is dus allemaal nog lang niet van toepassing! Maar dan weten jullie alvast hoe dit soort zaken in elkaar steken. Mocht je er meer over willen lezen, dan kun je o.a. terecht op de volgende twee websites:
- home.hetnet.nl/~mikage [bestaat niet meer]
- www.xs4all.nl/~rosalind/faq-ganl.html

Ik besef dat dit voor jullie wrs. een heftig verhaal is, waar jullie aan moeten wennen. Neem je tijd! Dat doe ik zelf ook. Want ook voor mij is dit allemaal nieuw, hoewel ik natuurlijk een kleine voorsprong heb op jullie. Maar ik kijk er ontzettend naar uit! Als je vragen hebt, stel ze gerust. Flauwe grappen zijn ook prima, maar ze moeten wel leuk zijn!  ;-)  Tot zover.

Groeten,
H.