3 januari 2004

Lieve vrienden,

Allereerst hartelijk dank voor al jullie lieve reacties op mijn mail! Sommige waren wat langer, andere wat korter, maar ze waren bijna allemaal erg persoonlijk en vol liefde. Eerst wilde ik jullie allemaal een persoonlijke reactie terugsturen, maar -net als S.- kies ik voor de gezamenlijke aanpak. Ten dele omdat ik een aantal van jullie al persoonlijk gesproken heb, ten dele omdat ik jullie anders allemaal bijna hetzelfde ga mailen, en ten dele omdat een aantal antwoorden op vragen voor iedereen interessant kan zijn.

Voor een aantal van jullie is het goed om te weten dat mijn ouders inmiddels ten dele op de hoogte zijn. Na de kerst heb ik met ze gesproken. Ze weten van mijn genderdysforie, van het feit dat ik met een gespecialiseerd maatschappelijk werker praat en dat ik ben aangemeld bij het genderteam van het VU. Ze weten dus nog niet van mijn transseksualiteit en van mijn nieuwe naam. Ook bij hen leek het me beter om het in 2 etappes te vertellen, net zoals bij jullie. Overigens reageerden ze beiden ontzettend goed!

Wat was ontdekkingen 1?

De titel "Ontdekkingen... (2)" slaat op het feit dat dit het tweede bericht is naar jullie. Eerder heb ik jullie hierover gesproken of over gemaild, en dat heb ik voor het gemak in mijn hoofd maar "Ontdekkingen... (1)" genoemd.

En ik denk (maar wie ben ik...) dat het niet slecht is om dit stap voor stap te doen, tijd te geven. (Of zie jij dat anders? Zal toch voor jou ook wel wennen zijn?)

Nee, ik ben het helemaal met jullie eens dat het goed is dat dit proces veel tijd gaat vergen! Ook voor mij gaat er veel veranderen, en ook voor mij geldt dat ik het liever stapje voor stapje doe, zodat ik eraan kan wennen. Op die manier kan ik elke stap goed overwegen en van alle kanten bekijken. Zo zal ik geen spijt kunnen krijgen van een te snel genomen stap. Dat is fijn om te weten!
Aan de andere kant valt er zoveel op zijn plaats dat ik soms wel sneller zou willen gaan. Ik ben nu bijv. nog maar 2 weken verder dan mijn vorige mail, en ik zou graag eerder dan maart bij de psych willen beginnen! Het idee nog 2 maanden te moeten wachten, komt op mij over als een eeuwigheid... Maar gelukkig kan ik in die tussentijd wel met mijn maatschappelijk werker blijven praten, zodat ik niet helemaal het gevoel krijg stil te staan.

Misschien ga ik je alleen H. noemen als we alleen samen zijn ofzo... Moet ik nog eens over denken. Suggesties welkom.

Ik denk dat jullie gelijk hebben dat het niet handig is om mijn nieuwe naam in het openbaar te gebruiken. Ik ben lichamelijk nog volkomen vrouw, en dan past een mannennaam toch slecht. Een aantal van jullie heeft een mooie tussenoplossing gevonden: in mailtjes aan mij wordt "H." gebruikt, maar in het echt word ik nog aangesproken met "H.". Anderen praten over mij als "H.", maar gebruiken tegelijkertijd wel "zij". Een combinatie van deze mogelijkheden lijkt me voor het moment fraai!

De afgelopen weken ben ik nog regelmatig bezig geweest met jouw verhaal. Het blijft voor mij moeilijk te begrijpen, maar het werd wel wat duidelijker n.a.v. de informatie die ik erover heb gelezen.

Andersom wordt het mij ook steeds duidelijker dat mijn probleem jullie fundamenteel vreemd is. Toen ik dit ontdekte ben ik hier een aantal weken oprecht stomverbaasd over geweest, want ik dacht altijd dat iedereen dit in meer of mindere mate wel kende. Niet dus! Ik heb het de meeste van jullie op verschillende manieren en m.b.v. diverse vergelijkingen proberen uit te leggen, maar eigenlijk lukt het niet. Jullie hoeven dus niet aan je inlevingsvermogen te gaan twijfelen. In ieder geval fijn om te lezen dat die websites toch iets aan het begrip hebben kunnen bijdragen!

Hoe meer ik erover lees, hoe meer het bij mij opkwam hoe moeilijk al die jaren voor je zullen zijn geweest, toch als het ware opgesloten in je eigen lichaam.

Hier kan ik eigenlijk alleen maar een welgemeend JA! op antwoorden. Ik heb mij nooit thuisgevoeld in mijn lichaam, en beschouw het ook niet als een onderdeel van de persoon "H.". Maar ja, je zit er ondertussen wel aan vast, en dat wringt dus, en soms zelfs heel erg. Het vooruitzicht dat dat wrs. gaat veranderen, voelt heel erg goed, zij het onwerkelijk. (Ik kan me namelijk slecht voorstellen hoe het is om een lichaam te hebben, als onderdeel van je persoon.)

Ben oprecht benieuwd hoe het je zal gaan en hoe je lichaam zal veranderen en het hopelijk meer van jou zal gaan worden en jij zelf daar dus ook door zal veranderen?!
Blijft je eigen ikje, denk ik, maar dan één met een andere buitenkant en innerlijk meer in evenwicht omdat de buiten- en binnenkant dan samen kloppen.

Ikzelf ben ook heel benieuwd hoe het allemaal zal gaan veranderen en hoe het zal gaan worden. Ik kan bijna niet wachten!! (Ben veel te nieuwsgierig om daar 1,5 jaar op te willen gaan wachten ;-) ). Maar wat ik van andere transseksuelen hoor, zal het inderdaad allemaal evenwichtiger worden, omdat binnen- en buitenkant dan beter met elkaar kloppen. Dat geeft rust en evenwicht, en daar wordt een mens mooi van. (Het lijkt me zo gaaf om mezelf oprecht mooi te kunnen noemen! Nooit verwacht dat nog eens mee te maken.)
Wat betreft de binnenkant verwacht ik dat ik grotendeels dezelfde zal blijven, maar er zullen ook wel dingetjes gaan veranderen. Ik weet niet wat, want daarin heb ik me nog niet verdiept (maar dat zal ik zeker nog doen!). Maar testosteron heeft wel invloed, zowel op het lichaam als op de geest, en zal dat dus ook op mij hebben. Maar wees gerust, de typische H.-dingen zullen zeker blijven!

Ik ben wel blij dat jij het bent, kan je tenminste een beetje lachu om de dingen, enzo.

Hihi, daar doe ik ook zeer mijn best op! Zolang je er ergens grappen over kunt maken, kan het niet groter worden dan het feitelijk is. Het houdt de dingen behapbaar, vind ik. Soms zullen het wat wrange grappen zijn, soms wat cynische, maar ik hoop ook heel veel oprecht leuke grappen erover te maken!

Hoe kom je eigenlijk aan de naam H.?

Heel eenvoudig: een nieuwe naam met een H is wel handig, omdat ik dan allerlei pasjes kan houden. Verder wilde ik een naam die op mijn oude naam lijkt, omdat ik er op zich niet ontevreden over ben. Toen kwam ik op H.
Overigens heb ik inmiddels ook een tweede naam: Jochem. Ik heb namelijk een paar jaar geleden -onofficieel- de meisjesnaam van mijn broertje overgenomen (J.), en ik vind Jochem zo'n mooie naam. Dus dat valt mooi te combineren! :-)
(En ik hoor jullie al vragen: hoe zit het dan met jouw jongensnaam? Nou, dat is M., en die naam heeft mijn broertje dus -onofficieel- overgenomen, dus die is al bezet. Bovendien vind ik die naam niet erg bij mij passen.)

Tot zover weer mijn reacties op jullie vragen en opmerkingen. (We bouwen er nog een echt vervolg-verhaal van! ;-) )
Ik houd jullie op de hoogte van alle ontwikkelingen!

Groetjes,
H.