6 maart 2004

Lieve vrienden,

Er is weer veel nieuws te melden van het front! Op de een of andere manier mail ik jullie steeds vlak voor het moment dat er veel gebeurt. Aan de andere kant: ik weiger stil te staan, dus er gebeurt bijna continu veel.

Ik vertelde jullie vorige mail dat ik een gesprek zou hebben met mijn bazen (van mijn werk bij O.). Die hadden duidelijk erge moeite met het concept transseksualiteit. De ene baas (van oorsprong maatschappelijk werker) doet moeite om het te begrijpen, wat natuurlijk niet lukt. De andere baas is erg gelovig, en heeft er daardoor extra moeite mee. Beiden wilden voorzichtig en niet te overhaast te werk gaan. Op zich hebben ze daar natuurlijk gelijk in, maar volgens mij moet het kunnen om het intern bekend te maken. Maar zij wilden graag het eerste gesprek bij de psych afwachten. "Als ik dan nog terug wilde, dan kon dat nog". Alsof ik hun zou inlichten als ikzelf nog niet helemaal zeker was! Maar zij hadden die extra tijd nodig, en ik ben daarmee akkoord gegaan. Hoewel ik me meteen heilig voorgenomen heb dat dit de laatste keer is dat ik op andere mensen ga wachten. Komende dinsdag is het volgende gesprek met ze, en dan zullen ze eraan moeten geloven!

Halverwege februari heb ik ook mijn huisgenoten ingelicht. Het kon niet langer wachten! Ik had juist het Themaweekend (van de Stichting P.) achter de rug, en werd daar door S., A. en A. gewoon "H." genoemd. En toen kwam ik thuis, en was ik opeens weer een meisje. Dat voelde zo scheef dat ik het niet langer op te brengen vond. De reacties waren wisselend: sommigen reageerden ontzettend lief, maar anderen reageerden niet. Twee dagen na mijn mailtje ben ik iedereen even persoonlijk langsgegaan. Toen bleek dat iedereen mijn mail wel ontvangen had, maar dat ze totaal niet wisten hoe te reageren. Ik heb mijn best gedaan om daar bij iedereen goed op te reageren, en het vooral bespreekbaar te maken. Ik denk dat het redelijk gelukt is. Ze noemen me thuis nu wisselend "H.", "H., oh nee, H." of "H.". Soms ben ik een hij, meestal een zij, soms een lul (en vul de rest van het studentikoze repertoire maar zelf in! ;-) ). Kortom, dat gaat wel goed!

Mijn ouders zijn nog steeds niet volledig op de hoogte. Mijn moeder heb ik wel kort volledig ingelicht, maar mijn vader nog niet. De grote moeilijkheid vind ik dat ik ze niet wil mailen, maar dat ik dan het goede moment moet uitzoeken. Dat is niet makkelijk! Maar ik probeer ze verder wel zoveel mogelijk te betrekken en erbij te houden. Zeer binnenkort moet ik er toch aan geloven, want anders lopen ze te veel achter! En dat kan toch ook niet.

Verder heb ik nog wat meer vrienden en mijn ex-vriend ingelicht, zoals jullie zien aan het steeds langer wordende rijtje namen bovenaan. Helaas kan ik nog niet volledig open zijn naar iedereen toe, dus ik vrees dat ik jullie nog een tijdje met dit schizofrene gedoe moet opzadelen. Ik ben aan het nadenken over een elegante oplossing, maar heb er nog geen gevonden...

Twee weken geleden was de tweede bijeenkomst van de homo-groep. Ik ben erg blij met die bijeenkomsten, want ik heb er veel aan. We praten heel open en heel diep over allerlei gevoelens, emoties, ervaringen, meningen, etc. We praten niet alleen over het homo-zijn (als trans), maar ook over het trans zijn, je lichaam en je houding daar tegenover, en bedenk het maar of het komt wel langs. Dat is erg fijn! Ik vind er veel herkenning, erkenning, en ook steun om deze weg vol moed te blijven gaan.

Gisteren had ik mijn eerste gesprek met de psycholoog. Ik zag er ontzettend naar uit: ein-de-lijk officieel kunnen beginnen! Maar het voelde als een ontzettende domper: ik voelde me door hem niet serieus genomen. Hij vond dat ik wel erg snel ging, en ik moest eerst maar eens verder praten bij de jongensbijeenkomst. Ik heb hem proberen uit te leggen dat ik het tempo heb dat ik heb, en dat het schade zou doen als ik geforceerd zou vertragen. Maar hij bleef bij zijn mening. Verder hebben we het over allerlei zaken gehad, maar niet over de dingen waar het volgens mij over had moeten gaan. Ik had verwacht dat hij meer over mij wilde weten, dat we het over vroeger zouden hebben, dat  hij wilde weten wanneer het ontstaan is, dat soort dingen. Niets van dat alles! Maar ik zal braaf mijn huiswerk maken, en we zien de volgende maand wel verder. Als het volgende gesprek weer zo'n gevoel achterlaat, wil ik een andere psycholoog, heb ik me voorgenomen. Maar ik zal hem een eerlijke tweede kans geven.

Jullie weten dat ik sinds januari een ribbrace draag, en dat ik tevreden ben over het resultaat. Maar zo'n brace heeft toch nogal wat nadelen: het zakt af, is zweterig, belemmert me in mijn bewegingen, o.a. omdat het met klitteband vastzit (en dat schiet wel eens los! *zucht* ) Nu heeft een zus van één van de jongens van de VM-mailinglijst strakke hesjes gemaakt. Ik heb er natuurlijk meteen 2 besteld, en die kwamen gisteren binnen. (Toch nog iets goeds gisteren!) Ze zitten goed!! Het zit als een tweede velletje, en daardoor ben ik nu veel vrijer. Ik kan zelfs gewoon een t-shirt aan, zonder dat je iets ziet! Dus het vooruitzicht van een warme zomer is al veel minder vervelend dan tot nu toe :-)

En als laatste de laatste stand van zaken wat betreft mijn gevoelens. Ik voel me steeds meer een jongen worden, en dat voelt ontzettend goed! Ik merk dat jullie steeds vaker "hij" en "jongen" gaan zeggen i.p.v. "zij", en dat doet me veel. De eerste paar keren heb ik diep ontroerd achter de computer gezeten. (En nog prijs ik me elke keer gelukkig met zulke vrienden!)<BR>
Volgens mij heb ik het grootste deel van mijn tweede puberteit achter de rug. Ik ben natuurlijk nog wel aan het kijken, grenzen aan het her-definiëren en dat soort dingen, maar het voelt anders dan één of twee maanden geleden. Ik ben alweer meer mezelf, en vind langzaam een nieuw plekje waar ik kan zijn (het woord "niche" duikt op). Langzaam ga ik weer een stapje verder: zo ben ik voorzichtig aan het nadenken over een nieuwe deo, maar ik durf dat nog niet goed, dus ik neem mijn tijd.
Op mijn betere dagen ben ik licht verbaasd als mensen op straat "mevrouw" en "zij" zeggen. Dan voel ik me zo door-en-door H. dat het even duurt om te beseffen dat het voor anderen nog niet zichtbaar is. Dat zijn wel rare dingen!
Ook voel ik het fundament diep binnenin mij steeds steviger worden, en dat is mooi om bij mezelf te merken! Ik heb altijd geweten dat dat niet goed zat, en dat mijn zijn op bluf was opgebouwd. Nu voel ik dingen herschikken en steviger worden. Ik ben zo blij dat dat eindelijk goed komt!

Trouwens, het is grappig te merken dat een maandelijks mailtje aan jullie niet alleen goed is voor jullie, maar ook voor mijzelf. Van de week vond ik dat het allemaal weer te langzaam ging en dat ik bijna stilstond. Maar als ik lees wat ik jullie weer allemaal te melden heb, dan ben ik wederom keihard vooruit gesprint! Valt het allemaal toch ontzettend mee :-)

En natuurlijk zit er bij deze mail ook weer een foto. Ben vanochtend naar de kapper geweest, dus mijn haar is weer lekker kort!

Dikke knuffel voor jullie,
H.