2 april 2004

Lieve vrienden,

Het is weer tijd voor een nieuwe aflevering in mijn persoonlijke soapserie! Ondanks dat ik weer het gevoel heb dat er niet veel gebeurd is, heb ik jullie weer genoeg te melden, denk ik zo.

Allereerst: sinds afgelopen maandag zijn mijn ouders ook volledig op de hoogte! Ik heb een tijdje op een geschikt moment zitten wachten, maar dat diende zich maar niet aan. Dus ik heb een voorstel gedaan om een afspraak te maken, en dat is dus gelukt. Ik vond het wel ontzettend moeilijk, maar mijn moeder wist het eigenlijk al wel en mijn vader droeg het als een vent. Ik vind het heel moeilijk te bepalen wat hij nou echt vindt, maar hij reageerde heel rustig en ontzettend goed! Grote opluchting, dus!
Verder heb ik ze mijn nieuwe naam verteld, maar ze hebben er veel moeite mee. Ze gaan de komende tijd nadenken over of ze gewoon moeten wennen aan "H." (wat niet meer dan logisch is) of dat ze het echt geen mooie naam vinden. Wordt vervolgd! Maar tot die tijd blijf ik gewoon "H.".
Ik heb mijn ouders nog niet met zoveel woorden gezegd dat er een groeiende vriendenschare is die minstens even veel weten als zij. Maar ik verwacht dat ze het wel vermoeden. Alles op zijn tijd :-)

Dan ook weer een update vanuit het Genderteam: vorige week dinsdag moest ik weer naar het VU om een uitgebreide psychologische test te doen. Het ging om een vragenlijst van meer dan 500 vragen, een tweede vragenlijst waarin de belangrijkste vragen nog eens herhaald werden en daarna mocht ik nog 4 tekeningen maken: een huis, een boom, een persoon en een tweede persoon. Ik vond het een nogal trieste en tegelijkertijd lachwekkende aangelegenheid: zeker 75% van de vragen was niet eenvoudig met "ja" of "nee" te beantwoorden, maar dat was nou precies wat ze wel wilden. Vragen open laten mocht niet, vragen dubbel beantwoorden ook niet. Kortom, het was een volstrekt onmogelijke opgave. Uiteindelijk heb ik mijn best gedaan om mijn verstand uit te zetten, en alle vragen te beantwoorden. Maar ik kon het niet laten om aan het eind erbij te schrijven dat ik hoopte dat hun sleutel er rekening mee hield dat de meeste vragen niet te beantwoorden zijn. Verder kwamen veel vragen er meerdere keren in terug, ter controle. Ik kreeg echt het idee dat zij dachten dat ik simpel was, (hoewel ik er dan vaak meteen bijdenk dat ik ook in overweging moet nemen dat ZIJ misschien simpel zijn! ;-) ). Ik hoopte vandaag bij de psych de uitslag te krijgen, maar dat was helaas nog niet zo. Volgende keer dan maar!

Vanochtend had ik mijn tweede gesprek bij de psych. Gelukkig ging het deze keer veel beter dan de vorige keer! Hij had zelf gelukkig ook door dat het de vorige keer niet goed gegaan was, en hij begon daar ook over. Er bleek inderdaad het een en ander verkeerd gegaan te zijn: zo had hij begrepen dat ik "H." genoemd wilde worden, terwijl ik zeker weet dat ik heb gezegd "Doe maar H.". Afijn, dit is gelukkig allemaal opgelost, en voorlopig mag hij blijven van mij. En toen dat afgehandeld was, konden we eindelijk echt beginnen. Deze keer ging dat veel beter. Hij had gevraagd om een levens CV te schrijven, dat had ik gedaan, en daar hebben we een tijdje over gesproken. Voor volgende keer heb ik een nieuwe vragenlijst mee (een transen-vraaglijst) en hij vroeg of ik foto's van vroeger wilde meenemen.
Een mooi voordeel voor mij is dat hij per 1 juli weggaat bij het Genderteam, en dat hij mijn diagnose voor die tijd rond wil hebben. Dat betekent dat ik zeer waarschijnlijk voor die tijd mijn groene licht ga krijgen!! In elk geval is het effect op korte termijn dat mijn volgende twee afspraken om de drie weken i.p.v. om de gebruikelijke vier weken gepland staan. Er zit schot in! :-)

Verder wilde ik een mooie uitspraak van een van de jongens van de mailinglijst aan jullie doorgeven: "Ik vraag me wel eens of hoe je/ ik/ wij ooit aan iemand kan uitleggen hoe verschrikkelijk (en op de een of andere manier vernederend) het is om borsten te hebben." Ik kan het niet duidelijker omschrijven. Het is precies hoe het voelt! Misschien maakt dit de dingen iets duidelijker voor jullie...

Dat je je lichaam niet ‘voelt’ kan ik me moeilijker voorstellen dan dat je je man voelt! Ik bedoel maar, je moet in het dagelijks leven je armen en benen continu gebruiken. Hoe kan je dan alleen je hoofd voelen?

Ik ben toch niet helemaal duidelijk geweest, geloof ik. Ik kan mijn lichaam uitstekend voelen: ik voel warm en kou, ik ervaar pijn, etc. Maar ik ervaar mijn lichaam emotioneel niet. Het is me een tijdje geleden duidelijk geworden dat jullie identiteit bestaat uit geest en lichaam. Mijn identiteit bestaat alleen uit mijn geest, mijn lichaam is daar geen onderdeel van, maar valt eerder in de categorie gereedschap.
Terugredenerend is dit een manier geweest om te overleven: als je continu gewezen wordt op het feit dat je het verkeerde lijf hebt, kost dat erg veel energie. Bovendien word je er niet gelukkig van. Dan is het voor jezelf makkelijker om die ervaringen uit te schakelen. Je onderbewustzijn is zo aardig om dat geheel zelfstandig -zonder medeweten van je bewustzijn- voor je op te lossen.

Tijdens de wintersport vond ik het heerlijk om na een lange dag skiën lekker languit in bad te liggen weken met een biertje erbij. Op een gegeven moment bedacht ik me dat het in bad/ onder douche gaan voor jou vast geen onverdeeld genoegen is! Je kan je lekker opfrissen maar tegelijkertijd word je dan ook geconfronteerd met dat lichaam. Dan blijf je zeker liever zo kort mogelijk in de badkamer om snel weer wat kleding aan te trekken.

Ik ga al jaren niet meer in bad, maar beperk mij tot douchen! Dat stopte ergens in de puberteit, want als kinderen werden mijn broertje en ik altijd samen in bad gedaan. Ik vond een bad destijds gewoon niet leuk meer, maar ging liever douchen. Overigens heb ik ook al jaren een haat-liefde verhouding met douchen. Gaan douchen vind ik vreselijk, maar als je er eenmaal onderstaat is het toch wel (erg) lekker. Ik heb het nooit gekoppeld aan mijn trans-zijn, maar dat zou veel verklaren. In elk geval is douchen geen onverdeeld genoegen, hoewel het prima gaat als je niet de hele tijd omlaag kijkt. En verder trek ik inderdaad zo snel mogelijk weer kleren aan na het douchen, maar ook dat doe ik al jaren. Ik ga echt niet naakt voor de spiegel staan of naakt door het huis lopen, ofzo!

Ik heb zelf een houding van "geen gesnij in mijn lijf", dus ik kan me maar moeilijk een voorstelling maken hoe het is om verbouwd te worden tot het andere geslacht. Hoe is dat voor jou? Kijk je er naar uit, of zie je er ook tegen op? Of ligt dit misschien wat gevoelig bij je?

In principe heb ik een soortgelijke houding als jij: geen gesnij als het niet echt nodig is. Verschil voor mij is dat ik al 2x onder het mes ben geweest, dus ik weet ook dat het wel weer goed komt na een operatie. Je zou kunnen twisten of een geslachtsoperatie noodzaak is. Voor mij is dat in elk geval wel. Ik heb 30 jaar mijn best gedaan om in dit lichaam gelukkig te worden, en dat is me niet gelukt. Sterker, het conflict met mijn lichaam wordt steeds groter, en het is dus steeds moeilijker vol te houden. Ik ben er heilig van overtuigd dat ik in een mannenlichaam veel gelukkiger zal zijn, en daarom wegen de baten tegen de kosten op.
Dus ja, ik zie er zeker naar uit!! (Eindelijk geen borsten meer, dat moet een zegen zijn!). Maar ik ben ook reeël: er kan van alles mis gaan tijdens een operatie, en daar zie ik wel tegenop. Het is toch een gok die je neemt, en het komt voor dat artsen het ontzettend verkloten. (En nee, het ligt niet gevoelig bij me. Je mag alles vragen. Als het te privé wordt, krijg je gewoon geen antwoord).

Ik geloof dat ik op het moment niet meer te vertellen weet. Bijgaand weer een nieuwe foto van me (deze keer mijn best gedaan om het iets scherper te krijgen!).

Liefs,
H.