28 jun 2004

7a. Groen licht!!

door Jochem

28 juni 2004

Lieve vrienden,

Hoewel er de komende week veel veranderingen op stapel staan, stuur ik jullie toch vandaag maar alvast weer een mailtje, want er is de afgelopen weken ook weer heel veel gebeurd. In mijn vorige mail heb ik verteld dat ik op 6 juni groen licht kreeg. De volgende dag kon ik dus meteen terecht voor bloed- en urine-onderzoek. Dat gaat helemaal nergens over: 2 uur urine inleveren en (nuchter) 7 buisjes bloed afstaan. Verder niets. Maar dan komt het moeilijke deel: 3 weken wachten op de uitslag!! En toen bleek deze week een groot endocrinologie-congres te zijn, dus nog een week vertraging... Maar dinsdag 6 juli heb ik dan eindelijk een gesprek met de endocrinoloog (=hormoonkundige).
Daar krijg ik de uitslag van al het bloed- en urine-onderzoek, maar ik verwacht niet dat daar rare dingen uitkomen. Ze doen dat onderzoek deels omdat ze een nulmeting willen hebben, en deels omdat ze willen weten of mijn lichaam de testosteron aankan. Sommige mensen moeten bijv. i.v.m. hun gezondheid met een lagere dosis testosteron beginnen.
Omdat ik die afspraak met die endocrinoloog 's middags heb, heb ik vandaag bedongen dat ik mijn eerste shot testo ter plekke krijg. Normaal gesproken krijg je een recept mee, moet je daarmee naar de apotheek, waar ze de testo gaan bestellen (want dat is meestal niet op voorraad) en moet je vervolgens naar de huisarts, die het gaat inspuiten. Dat kost d-a-g-e-n, dus ik ben erg blij met deze regeling!!

Om die krankzinnige week compleet te maken, ben ik op maandag 14 juni 30 jaar geworden. Een mijlpaal! Eigenlijk mijn 30e en 1e verjaardag tegelijk. Een hele bijzondere dag, maar met een zwart randje (i.v.m. de ziekte van mijn moeder). De meest wrange verjaardag die ik ooit heb gehad.

Op 16 juni had ik mijn vijfde gesprek met B., mijn psycholoog. Toen heb ik (eindelijk!) de uitslag van al die psychologische testen gekregen: ik heb geen rare trauma's. Dat wist ik natuurlijk al, maar het is fijn dat het nu ook wetenschappelijk bewezen is! Hij kon uit de testen afleiden dat ik mij niet makkelijk van mijn doel laat afleiden, wat op zich natuurlijk een goede eigenschap is (standvastigheid), maar wat je niet moet overdrijven (overdreven focussen). Verder vond hij dat ik wel iets meer mag luisteren naar mijn omgeving, omdat ik erg de neiging heb om dingen alleen aan te pakken/ op te lossen. Het lijkt me duidelijk dat beide dingen nogal met elkaar te maken hebben, hoewel ze niet helemaal hetzelfde zijn. Maar zoals B. ook al zei, het zou wel erg raar zijn als ik trans was zonder er een enkel vlekje aan over te houden!

Daarna vertelde B. over de mogelijkheid om gefaseerd te beginnen. Dat houdt in dat je eerst 6 maanden anti-vrouwelijk hormoon gaat slikken, zodat je menstruatie stilgelegd wordt en dat ook de invloed van het vrouwelijk hormoon op je hersenen neutraliseert, en dat je daarna pas met de testosteron gaat beginnen. Hij dacht dat het beter voor mij zou zijn, omdat ik het proces in mijn hoofd dan beter kan volgen, omdat het in stappen gaat, waardoor de verschillende invloeden uit elkaar getrokken worden. Het klonk op zich interessant, dus ik heb gezegd dat ik er thuis rustig over na wilde denken. Want ik had nog nooit van deze mogelijkheid gehoord, en ik had er dus nog nooit over nagedacht.
Ik heb op de VM-mailinglijst meteen gevraagd naar ervaringen van anderen, en het betreffende hormoon blijkt Orgametril te zijn. Dat is een vrouwelijk (!) hormoon te zijn dat inderdaad de menstruatie stillegt, maar daarnaast bevordert het de vet-aanmaak, vooral op de heupen en bij je borsten. Verder doet het weinig tot niets met je emoties, en bovendien is één van de bijwerkingen is depressiviteit. Het lijkt me duidelijk dat ik hier niet op zit te wachten.
Ik heb de mogelijkheid ook voorgelegd aan S., mijn maatschappelijk werker, en die was voor de eerste keer expliciet in zijn mening: "Het lijkt me in jouw geval niet zo zinvol." Toen was mijn besluit definitief: ik begin meteen met de testo, en ga het niet gefaseerd doen!

En voor degenen die het anders gaan vragen: natuurlijk heb ik ook voor mijzelf nagedacht wat ik zelf wil. Ik heb nagedacht over de dingen waar ik op dit moment het meest tegenaan loop. Dat zijn twee dingen: ten eerste dat veel mensen geen "hij" zeggen, omdat ik nog klink als een mevrouw. En daar hebben ze gelijk in, hoewel ik persoonlijk denk dat een mannelijker gezicht ook heel veel zal helpen. Ten tweede wil ik van mijn borsten af. Ik heb ze nooit leuk gevonden, en nu ben ik ze echt zat. Beide dingen worden niet geholpen door Orgametril, maar wel door testosteron. Besluit duidelijk dus.

Kan je in de toekomst wel met grotere tussenpozen (langer dan 2, 3 weken) spuiten, of gaan alleen de doses omlaag?

Ik weet het nog niet heel precies, maar ik dacht van beiden een beetje: om de 3 weken i.p.v. om de 2 weken en iets minder. Maar het precieze hoe en wat hoor ik t.z.t. wel! Eén en ander hangt ook af van je bloedwaarden, en dat soort zaken.

Stilte..................... Ik weet niet zo goed wat ik nu voel. Misschien komt de verandering ineens dichtbij. Exit H.. Beetje verdrietig.
Gek hoor, dat het nu ineens echt is, heb het tot deze tijd gewoon nog als gek hersenspinsel gezien... maar het gaat echt gebeuren.

Ja, ik kan me de gemengde gevoelens wel een beetje voorstellen. Had ik zelf ook: het gaat nu dan écht beginnen! Ik heb het afgelopen half jaar nog eens de revue laten passeren, overal nog een keertje over nagedacht. De veranderingen gaan nu écht komen! En voor mij geldt: ik heb er zin in!! Het voelt als een bevrijding. Maar kan me voorstellen dat het voor jullie dubbeler is van gevoel: afscheid nemen van een vriendin en een vriend verwelkomen.

Soms ben ik wel benieuwd hoe je andere vrienden erover denken.

Die wens hoor ik van meerderen van jullie. Wat mij betreft: voel je vrij om een mailtje naar de rest van de groep te doen om het te vragen! Tot nu toe heb ik alleen mededelingen naar jullie gedaan, maar dat hoeft natuurlijk niet zo te blijven. Zolang ik een cc krijg, vind ik alles best.

Trouwens het eerste wat me te binnen schoot toen ik die man Dane [de VM op de video] zag, wat een leuke man om te zien en zo 'echt' man. Dit klinkt misschien wel wat vreemd, maar ik heb me al een hele poos afgevraagd wat het uiteindelijke 'resultaat' zal zijn. Sorry als dit misschien erg 'plastisch' over komt, maar dit speelt wel al enige tijd door m'n hoofd. Het is al knap dat ze een vrouw kunnen opereren naar een man en andersom. Maar hoe dat er uiteindelijk er uit komt te zien, was bij mij nog wel een soort van vraagteken. Dane zag er gewoon leuk uit en als hij in een heel ander stuk had meegedaan, had ik echt nooit gedacht dat hij vroeger vrouw was geweest. Heel knap dat dat allemaal mogelijk is. Als ik het goed begrepen heb, is dit enkel het resultaat van de testo en natuurlijk het trainen dat daarbij komt kijken en een borstamputatie. Wat gaat dat snel! Ik bedoel, de meer ingrijpende operaties zouden nog moeten komen, maar er is nu al heel veel bereikt.

Testosteron is geweldig spul! :-)  Maar serieus, testosteron is een heel krachtig hormoon dat het aanwezige vrouwelijke hormoon (uit de eierstokken, enzo) al heel snel overschreeuwt. Het zorgt voor een scala aan effecten (andere vetverdeling, haargroei, spierontwikkeling, etc - zie de vorige mail) en dat kun je inderdaad al vrij vlot zien. Daarom zijn de meeste VM's met ca. een half jaar wel ongeveer tot volledig passabel als man. En precies daarom zijn zoveel VM's zo gefrustreerd dat de borst-operatie pas na een jaar na aanvang van de testo gedaan mag worden, want zo ben je op een gegeven moment dus een vent met borsten. Hetzelfde geldt voor de paspoort-wijziging: dat kan pas na je baarmoeder-operatie (na 1,5 jaar na aanvang van de testo), zodat je dus ong. een jaar lang een vent met een vrouwen-paspoort bent. Tja, regeltjes... *zucht*

Deze keer heb ik er wel aan gedacht om een foto mee te sturen! Deze keer doe ik er twee: de eerste is van begin juni en de andere van vanavond. Helaas is de tweede des avonds gemaakt, dus je hebt er niet zo heel veel aan, maar voor het idee is het natuurlijk leuk! Of zoiets.

Dan nog even iets grappigs tot besluit: vroeger hadden wij het altijd over het Winkeltje achter Albert Heijn. Als je hoofdpijn had, of buikpijn, of een zere voet, dan kon je naar het Winkeltje achter Albert Heijn om het betreffende lichaamsdeel te ruilen, voor een exemplaar dat wél bevalt. Laatst zei mijn moeder opeens "Zie je wel dat het Winkeltje achter Albert Heijn bestaat!". Yeah! :-)

Dit lijkt me genoeg voor deze keer. Ik houd jullie op de hoogte!

Groetjes,
Jochem

Reactie toevoegen

(If you're a human, don't change the following field)
Your first name.
(If you're a human, don't change the following field)
Your first name.
(If you're a human, don't change the following field)
Your first name.