27 september 2004

Lieve vrienden,

Druk, druk, druk, belangrijk... Dus eerder geen tijd gehad om jullie het maandelijkse update-mailtje te doen. Inmiddels ben ik dik 2,5 maand bezig met de testo en het voelt nog steeds ont-zet-tend goed! Ik kan het eigenlijk het beste samenvatten met: eindelijk kan ik groot worden, net zoals alle andere mensen. Dat wat ik miste, wordt nu eindelijk compleet. Kortom, de puzzelstukjes vallen op hun juiste plek.

Ik weet niet zo goed wat ik jullie moet vertellen, omdat er weinig nieuwe feitelijkheden te melden zijn. Ja, natuurlijk zetten de lichamelijke veranderingen zich door. Dus mijn stem klinkt inmiddels als een mannenstem-in-wording. Mijn onderbenen zijn inmiddels goed harig, en de bovenste helft begint ook leuk mee te doen. Er begint zich een schaduw op mijn buik te ontwikkelen (en deze gaat er met wassen niet af! ;-) ). En ik moet me inmiddels toch echt wel gaan scheren, dus ik moet op zoek naar een mijn eerste eigen scheermes! (P., ik ben zo blij met jouw wegwerp-mesjes! Nu heb ik mooi tijd om na te denken over wat en hoe ik wil hebben). Verder ben ik steeds meer aan het pukkelen. En hoewel dat vroeger vooral op mijn gezicht en mijn rug zat, zit het nu vooral op mijn gezicht en mijn armen. Een waanzinnige plek!

Overigens maken al deze veranderingen wel dat mijn niet-aangepaste lijf langzaamaan steeds meer in de weg gaat zitten, ondanks alle positieve veranderingen. Dus die operaties mogen er van mij wel komen! Gelukkig wordt het weer winter, zodat het blote-basten-en-dunne-t-shirts-weer over is en iedereen weer veel kleren draagt. (Ik ben niet vrij in de keuze van t-shirts die ik draag, want die hesjes werken veel weg, maar niet alles). Veel dingen kunnen niet tot aan die eerste operatie, zoals bijv. zwemmen. (Best raar idee dat ik de komende 15 maanden niet kan gaan zwemmen, vanwege het simpele feit dat ik overcompleet ben op de verkeerde plaatsen).

En naast de lichamlijke veranderingen ben ik ook leuk aan het puberen, met al die hormonen in mijn lijf. Ik zal jullie niet lastig vallen met details, maar ik ben vrolijk mijn eigen grenzen aan het her-definiëren en om mij heen aan het kijken. Zodra ik wat passabeler ben dan nu, wil ik langsgaan bij het COC en dergelijke gelegenheden om daar eens te kijken. (H., ga jij nu met mij mee?) Ben ook heel benieuwd hoe dat (later) gaat met een vriendje aan de haak slaan... Denk daar natuurlijk ook over na, zeker nu het allemaal dichterbij begint te komen. Maar ik heb besloten dat er toch minstens één leuke homo-jongen op deze wereld moet rondlopen, die het met mij kan (en wil ;-)) uithouden. En ik ga hem vinden, heb ik besloten!

Nog steeds krijg ik af en toe van (indirecte) collega's en (verdere) bekenden reacties op mijn mailtje van eind juni. Die mensen reageren dan weer geschokt ("Jee zeg, wat zal dat moeilijk voor je zijn!") en/of ze vinden mij zo dapper ("Nou, ik vind het wel heel knap van je, hoor, dat je dit zo doet!"). Ik moet zeggen dat ik het er zelf wel een beetje mee heb gehad zo langzamerhand. Ik word er een beetje moe van zo dapper gevonden te worden, hoe goed bedoeld ook. Voor mijn gevoel had ik destijds geen keuze, en dat gevoel is niet veranderd. Bovendien had ik niets te verliezen, dus wat nou dapper?! Maar ja, ik begrijp ook wel dat mensen zich dit beiden niet (of nauwelijks) kunnen voorstellen. En ik begrijp ook goed dat ze verder niets anders weten te zeggen. Maar daar wordt het nog niet minder vervelend van voor mij. Maar ach, het komt steeds minder vaak voor! Want steeds meer mensen zijn inmiddels op de hoogte :-)

In het dagelijks leven word ik inmiddels door iedereen zonder problemen Jochem genoemd, op een enkeling (bijv. mijn chef) na die zich nog wel eens vergist. Het hij/ zij gaat nog wat vaker fout (vooral bij mijn huisgenoten), hoewel ook dat steeds beter gaat.
Mensen die van niets weten, zien de ene keer een man in mij en de andere keer een vrouw. Dat wisselt heel erg. Het lijkt daarbij niet uit te maken of het contact "in het echt" is of via de telefoon. Verder verdenk ik er een aantal mensen ernstig van dat ze het tactvol in het midden houden, omdat ze het niet weten. Maar gelukkig kan ik me er nog niet echt aan storen als men fout gokt.
Dit twijfelen van mensen kan trouwens leuke situaties opleveren: ik had laatst een moeder en dochter in de vestiging, en volgens mij dacht de dochter dat ik een vrouw was, maar de moeder zei aan het eind "Nou meneer, ontzettend bedankt!". Haha, ik zie al helemaal voor me hoe die dialoog thuis gaat! Ben benieuwd of ze eruit komen :-)

Daarentegen raak ik steeds danig afgeleid als mensen het wél goed zeggen ("Hij zei zomaar meneer tegen me!"), dus ik kan nog niet zeggen dat ik eraan gewend ben :-)  Ook als mensen me mailen ("Geachte heer V.") ben ik zo blij als een kind, terwijl men dan alleen maar op mijn ondertekening reageert. Dus het is volstrekt logisch dat mensen dan kiezen voor meneer, aangezien Jochem een gewone jongensnaam is. Zij kunnen niet weten dat er een trans zit achter die naam. Desondanks raakt het me nog elke keer diep, en is het voor mij bijzonder als mensen "gewoon een meneer" zien. Fascinerend te zien dat zo iets kleins en eenvoudigs zulke grote impact kan hebben op iemand!

Verder merk ik dat eindelijk iets minder energie kwijt ben aan dit hele proces. In juli, toen ik drie weken vakantie had, merkte ik pas hoeveel tijd en energie ik aan nadenken en alles eromheen besteedde. Op dat moment besefte ik opeens dat het een vorm van topsport is, waarmee ik al driekwart jaar bezig was. Maar inmiddels is het -gelukkig!- een heel stuk verminderd. Ik ben er nog steeds veel mee bezig, eigenlijk nog steeds vol continu (zij het meer op de achtergrond dan voorheen). Maar het is veel minder intensief, omdat ik over veel minder zaken hoef na te denken. Ik heb over zoveel dingen nagedacht het afgelopen half jaar, dat ik een beetje klaar begin te raken met wat ik nu nog kan doen. (Hoewel ik dit een hele gevaarlijke uitspraak vind! Maar ik denk wel dat het zo is). Dat geeft veel ruimte, vooral in mijn hoofd. Het voelt alsof ik wat minder op mijn tenen hoef te lopen, en dat ik eindelijk een beetje kan ontspannen. Fijn, dus!

Mijn gesprekken met S. gaan -op mijn verzoek- nog wel door, maar minder frequent. De laatste keer had ik eigenlijk niet zoveel te vertellen, en heb ik hem vooral bijgepraat. Ik merk dat ik nu in een wat bespiegelende fase zit, waarin ik wat meer afstand neem tot mijzelf en het proces, zodat ik de grote lijnen kan zien. Transseksualiteit blijft een fascinerend iets. En de oplossing voor het hele probleem is in wezen zo eenvoudig, terwijl diezelfde oplossing invloed heeft op ongeveer alle onderdelen van je leven.

Eigenlijk voel ik me nu gewoon Jochem, en ik heb de indruk dat het voor jullie ook zo aanvoelt. Natuurlijk moeten er nog wat details rechtgetrokken worden, maar de grootste stappen lijken gezet te zijn.

Tot zover!

Groetjes,
Jochem

PS. Ik weet niet of het zin heeft om jullie maandelijks een mailtje te blijven sturen. Ik zal de lijn open houden, en jullie mailen als er weet iets te zeggen valt, maar ik verwacht dat dat pas weer over een tijdje is.

PS2. Voor degenen die het alsnog willen: ik heb nog steeds een boekje en een video over transseksualiteit. Wie het wil lenen, moet zich even melden!

PS3. En het aanbod om eens mee te gaan naar een bijeenkomst van VM-transen in Amsterdam blijft staan. Dit zijn vrij toegankelijke bijeenkomsten, meestal met een thema, maar niet altijd, op de laatste zaterdagmiddag van de maand. Als je een keer mee wil, trek me dan even aan mijn digitale jasje!